dışavurumcu alman sineması

• 1919 ile 1933 arasında bulunmaktadır. bu akım sinema dünyasına sıçramıştır. sinemadaki dışavurumcu anlatımlarda trajedi, korku ve kaos göze çarpmaktadır. işık ve gölge arasındaki kontrast sert, dekorlar uçuk, aktör ve aktrislerin mimikleri abartı ve teatraldir. erken dönem dışavurumculuğun en önemli yönetmeni robert wiene’dir. orta dönemde ise fritz lang ve friedrich wilhelm murnau gibi yönetmenler ortaya çıkmıştır. fritz lang’ın mimar olması ve murnau’nun da tiyatrocu, filolog ve sanat-tarihçisi olması bu dönemi oldukça etkilemiştir. 1919 da wiene imzalı das kabinett des dr. caligari bu dönemin başlangıcı olarak görülebilir ve bu film aynı zamanda ilk korku filmidir. 1922 deki murnau imzalı nosferatu ise pastoralizmin dışavurumculuk ile birleştiği noktadır. lang’ın metropolis’i ise –1926- halksal ayrımcılık ve özgürlüğü ele almaktadır. bu film faşist hükümetin ayak sesleri olarakda nitelendirilebilir. 1931 de çekilmiş olan gene lang imzalı m ise halkın isyanı olarak nitelendirilebilir. dışavurumcu sinemanın bitmesinin sebepleri oldukça basittir. sesli film sektörü genişlemiştir ve alman sineması kendine bir yer bulamamıştır burada, bunun yanısıra nazi hükümet başa geçmiş ve sinemada kendi propagandalarını görmek istemiştir, son olarak amerikan filmleri halka daha kolay anlaşılabilir basit anlatımlar sunmuştur.