yalancılık

• masum bir sekilde baslar önce, sonra aliskanliga, sonra ihtiyaca, en sonunda hastaliga dönüsür.
  "hic yalan söylemedim" diyen insan yalan söyler orasi kesin. ama bazisi yalancilikta oldukca iyidir, digeri daha az iyi. en azindan bu anlasilabilir bir seydir. hic yalan söylemeyen insan da bir gün yalan söylemek zorunda kalabilir. pembe yalan diye tabir edileninden mi olur yoksa onun biraz daha kirmiziya calanindan mi bilinmez. bir yalan söyler ve devami gelir. yalancilikta ilerlememis insan söyledigi yalani bile unutabilir. o yalanin devami geldikce, birebir diyaloglarda özellikle, bir yandan söyledigi yalani tam olarak hatirlayip diger yandan o yalana uygun baska yalanlar uydurmaya calistikca eline yüzüne bulastirir her seyi. yalani ortaya cikar. bunun kirdigi gururun hirsina bir de tecrube eklenir. zamanla alisma kismina gecilir.
  
  ilk defa yapmiyordur ki artik, hem kendini hem karsindakini mutlu edecekse neden yapmasindir, yalanin kolaylastirdigi islerini düsünür, cok gec farkedildigi icin zararlari, masumdur ona göre yalan, hatta faydalidir kimi zaman.
  
  eger insan artik en gereksiz seylerde bile yalana ihtiyac duyuyorsa, yalan söylemedigi icin kaybettigi ve yalan söyleyince kazanacagi bir sey olmadigini bile bile ota boka yalan söylemeye basladiysa artik o hastaliga dönüsmüstür. halk arasinda, ya da dizilerdeki komik adam rolunu oynayan adam "abi bir gün kendi halimde yürüyorum bizim tayyip takildi pesime" tarzinda konustugunda yaptigi "ehehe amma atiyor adam be" gibi masumlastirilsa da aslinda o da bir yalancilik hastaliginin espriyle abartilmis halidir. tabi o dizilerdeki gibi olanina can fedadir. etrafta yalancilik hastaliginda en yüksek seviyeye ulasanlar vardir.
  
  özellikle de sözlük gibi sanal bir ortamda aha su an yazdiklarimi bile atiyor olabilirim.
  
  (bkz: yalancilik hastaligi)