1927

• dedemin dogum yilidir.
  
  biraz tuhaf bir ruh halinde oldugumdan arada dusunurum. dedemler kastamonu'da soyunun ust kisimlari kayip cok yoksul bir aile imis. dedemin uvey abisi yoksulluk nedeni ile evlatlik verilmis. dedem kendi dedesini tanimaz. hic bir iz yok sanirsin soylari gokten zembille inmis. babasi yetim bir cocuk, annesinin hic kimsesi yok. bu iki kimsesiz cocuk birbirlerine baksin diye evlendirilmis. sanirim dedemin annesi babasindan 3-4 yas buyuk, evlendiklerinde annesinin bir oglan cocugu var. babasi daha 12-13 yasinda. 1927'de hangi gun oldugu hic kimse tarafindan hatirlanmayan bir ayda dedem dogdu, abisi evlatlik gitti, hic birlikte vakit gecirmedi abisiyle, vefat ettigi zaman cok aglamisti hatirliyorum. insan tanimadigi kardesine aglar mi? aglayabiliyormus.
  
  dedem gece mi dogdu yoksa gunduz mu? onu saracak bir kundak var miydi etrafta? babaannem olumunden onca alzheimer olmustu. geceleri surekli daha bebekken yoksulluk nedeniyle vefat eden en buyuk oglu ve kizinin adini sayiklardi, onlari cagirirdi. simdi hafif hafif dedemde de var ayni durum agliyor durduk yerde cocuklarini onlarin ismi ile cagiriyor. 87 yasinda daha ne kadar omru var bilmem. ama bildigim gecmiste yasanilan yoksulluk su an ne kadar varligi olursa olsun unutulmuyormus.