les emotifs anonymes

• biliyordum. bu filmin boktan olduğunu daha izlemeden ve o "paris'te bir çikolatacıda geçen aşk hikayesi" diye tarif etmeden önce de biliyordum. canal + logosunu gördüğümde mideme kramp girdiğini anlatsam, inanmazdı.. omuzlarından kavrayıp "bunu bana niye yapıyorsun?" demek ve "bunların hepsi öğrenilmiş romantizm, mutlu olmak için fransa'ya da çikolataya da ihtiyacımız yok be kadın!" diye haykırmak istiyordum. gözlerimdeki tedirginliği sezmiş olacak, ellerini göğsümde gezdirmeye ve bebek taklidi yapmaya başladı, buna dayanamayacağımı biliyordu. bir haftadır çıkıyorduk ve hala gerçek yüzümü ondan gizliyordum, beyaz atletle görmemişti beni daha. nihayetinde izledik, 70 dakikalık filmde bu kadar sıkılacağım akılma gelmezdi. üstelik onca eziyete de değmedi (bkz: dry hump).