caz mevsimiydi

• şiirin tamamı:
  
  "caz mevsimiydi - başkaca neydi-
  kentin kırık aynalarında saksafonlar
  ve tramvaylar -nefesli çalgılar halinde-
  yansır ve güneşlenirdi
  caz mevsimiydi, kolalı dik yakalar
  ve hasır şapkalar
  kapalı salonlarda hafifçe nemlenirdi
  solmakla solunamayan istasyonlarda
  gitmekle gidilemeyen duraklarda
  bir de o salaş meyhanelerde -kırık dökük-
  oldukça suskun
  olabildiğince üzünçlü
  dirençsiz beklenirdi.
  
  caz mevsimiydi
  belki de bir gazeteydi ekşi elmaların sarıldığı
  nedense çok büyük gemilerin
  o yapışkan akıntılarda özlemle
  kalakaldığı
  ve susuz portakalların -kan portakallarının-
  taş binalarda ürpertiyle dirildiği
  -yani kısacık aralarla gözlerin emzirildiği-
  bir mevsimdi ki, resimli kartlar bile
  odalara dizilmiş sevimli cesetlerdi.
  
  ilkyaz trompetleriydi bir yandan da
  kaçışan kaçıştıran
  sayısız güvercinlerdi
  mor-pembe güvercinlerdi. yani
  her şey çocuktu bir bakıma, saraylar, tapınaklar bile
  ve saat kuleleri
  çocuktu ayinler, dışa vurmalar
  kaldırımlar, yas giysileri
  ve fırtınalarda kararsız
  çekimser bir hortum da olabilirdi
  -ki bütün müzik topoğrafyalarında
  adı geçerdi en azından-
  caz mevsimiydi, mevsimlerden biriydi
  güneşsiz bir güverte -gemisinden bağımsız-
  kalırdı sanki tek başına
  yalnızlığın çeşnisini bırakaraktan
  dillerden damaklardan kayıp giderdi.
  
  tüylü bir örtüydü gözkapaklarımızı örten
  masalarda titreşen ikindilerdi
  anlaşırdı üç beş kişi aynı konuda
  sessizce anlaşırdı
  bir 'do' fazla, üç 'mi' eksik ne farkederdi
  her şey, her şey, ama her şey
  örneğin solgun yüzü kral henri'nin
  ve prens hamlet'in
  -yani tarihte herhangi bir gün-
  sıvaları dökülmüş bir duvarın üstündeki
  uzaksı figürlerle çarçabuk özdeşleşirdi
  
  ve özdeşleşirdi
  bir sincap çelimsiz bir yahudiyle
  yahudinin düşük omzuyla
  sonra ki akşamcılar belirsiz hayalleriyle
  birlikte ütülenirdi
  bir yüz çalımıyla binlerce kadeh birden biterdi
  -çıkartma resimleriydi ne yandan bakılırsa bakılsın
  ilkyaz
  biraz ıslatınca hemen
  en yapay renkleriyle
  doğamıza sinerdi-
  
  caz mevsimiydi -mevsimlerden biriydi-
  bulaşıcı bir virüstü yalnızlık
  şurda burda biraz olsun vakitlenirdi
  rolls-royce'lar ve gelin giysileri
  ve çiçekler, göze batanları en çok
  örneğin kuzgunkılıçları ve güller
  pek az da karanfiller
  birbirini karşılıklı süslendirirdi
  olacak şey miydi ki, ama olurdu
  sonsuza düşürürdü saat zincirini
  -ne zaman sonsuzu bulsa-
  polis kayıtlarında adı geçmeyen
  alımlı, kaytan bıyıklı bir serseri
  ve her şey o kadar çoktu ki, şaşırmak az gelirdi
  sözgelimi
  laruslar, ansiklopediler canlansa biraz
  dökülse ortalığa
  bize göre en uysal
  bize göre en tenha görüntülerdi.
  
  otobüsler akışlarından dönüp dönüp gelirdi
  -yani bir devinimdi ki, o kadar neydi-
  binmezdi kimse o otobüslere
  ama hiç kimse
  herkes ki duraklarda birikip bekleşirdi
  pazar mı dediniz
  farketmez pazartesiydi
  ilkyaz mı
  ne çıkar, sonbahar da denebilirdi
  çünkü bir elmayı kaygısız
  dişlemekti her soru
  yanıt mı
  sorulardan başka bir şey değildi
  anlaşmak, o da
  bir dulla bir din görevlisinin
  arasındaki kutsal betikti.
  
  caz mevsimiydi - sadece bir birimdi-
  ve tuhaftı işte, anımsamak bile
  gelecekten ödünç alınmış
  bir anımsamaktı ki
  mutluluk bu yüzdendi
  mutsuzluk bu yüzdendi
  sanki eşsiz bir bahçe
  yokluğun en üstünden
  azar azar aşağılara inerdi.
  
  çünkü caz mevsimiydi -başkaca neydi-"
  
  edip cansever
  
  şairin seyir defteri / ilkyaz şikayetçileri / adam yayınları / 9.b, aralık 1998 / s.292-295