sabri esat siyavuşgil

• "yolculuk" adlı şiiri:
  
  bir yaz günü odamda kaparken bavulumu
  çekecek koltuğumun parmakları kolumu
  her zamanki sesiyle bana "otur" diyecek
  
  bütün kış geceleri duyduğum laflarıyla
  çıplak bir kadın gibi beyaz çarşaflarıyla
  beni uyutmak için yatağım esneyecek
  
  yolda, adımlarımı çağıracak geriye
  aralık duran kapım, belki dönerim diye
  penceremde buğudan bir damla yaş donacak
  
  yürürken sağ omzuma hafif sesle ötüşüp
  - bir evden anlaşılmaz fısıltılarla düşüp -
  bembeyaz bir el gibi bir güvercin konacak
  
  dudağımı gizlice çekerek dudağına
  akşam gibi düşecek vagon basamağına
  garda beyaz, dumandan bir kadının bedeni
  
  son kampana çalacak ve son düdük ötecek
  mesafeler bir nokta halinde küçültecek
  külrengi istasyonda mendil sallayan beni...