white album

• sgt. peppers ve revolver'dan sonra en sevdiğim beatles albümüdür kendileri. yoko ono'nun albüm kayıtlarında lennon'un gruba baskısıyla yerli yersiz bulunması, şarkıların birisine iğrenç sesi ile eşlik etmesi daha 1. bölümden moralinizi yerle bir edebilir. ama tabi o şarkıya gelene kadar ob-la-di, ob-la-da yı aradan çıkarmış ve tüm zamanların en iyi parçalarından birisini dinleme şansına erişmiş olursunuz.
  
  bana göre albümün genel anlamda bulundurduğu türler blues rock, psychedelic rock ve avangard rock. tabi 1. cd nin yarısından sonra balladların ağırlığı albümün "rock" çerçevesinden bir an olsun ayrılmasını, harrison'un "tek ve kusursuz bir albüm olmalıydı" sözünü akıllara getirebiliyor. 2. cd ile bu söz tamamen unutulabiliyor. beatles'ın üst üste 4 yıl boyunca çıkardığı ustalık albümlerinin sondan 2. sidir white album. yıllar sonra, rock müziğin en sertinden en yumuşağına kadar birçok formunu gerçekleştirmiş grupların "grubun kendi adını taşıyan albüm" mottosu ile esinlendikleri bir albüm ayrıca. doya doya dinlenir; revolver, sgt. peppers ve abbey road ile baş köşeye konuverir.