inebolu

• bir nazim hikmet ran siiri;
  " iki arkadaş tuttuk dağlara giden yolu,
  öyle yükselmişiz ki, sahilde inebolu
  ince sokaklarıyla ufaldıkça ufaldı.
  minareler bir çizgi, camiler nokta kaldı.
  
  evleri birbirine giren şehri içinde
  ufuklar genişledi önümüzde git gide;
  denizi kucaklayan iki açık kol oldu.
  rüzgar esti denizin suları yol yol oldu.
  yığılmıştı yollara yığınla yaprak;
  yaprakların üstünde sendeleyip kayarak
  dağın son kayasının dibine varabildik.
  bu tepede bu kaya mağrur bir baş gibi dik!
  çıkıp onun üstünden bakabilirsek eğer,
  güzel iç anadolu görünecekti bize.
  bunu nakşetmek için bir anda kalbimize
  son adımı atmadan gözümüzü kapadık.
  gözümüz açılınca karşımızdaydı artık
  sisli vadileriyle rüyalı anadolu.
  
  görüyorduk uzaktan dereye inen yolu;
  sağ yanında bir çayır, solda çam ağaçları.
  o kadar yakın ki dağların yamaçları
  dereye düşen bahar bir daha çıkamamış."