sevgilim hayat

• ismet özel şiiri. dizelerini de yazayım da ne olduğu belli olsun:
  
  sevgilim hayat
  
  yüzüme bak
  ve yüzümü hırpala
  yüzümü değiştir, dağlı bir anlatım bırak
  sen
  her hafta oğlunu leğende yıkayan hayat
  yaban, diri memelerinden ısırmak
  dudaklarındaki tuzu dudaklarıma almak için
  çok oldu tepelere vurdum kendimi
  bulutlara karıştım ve karanlık kahvelerde
  tıraşı uzamış adamlardan
  huylarını öğrendim senin.
  mahmur bir tohumdan delikanlı bağrıma.
  ve hatırlıyorum lokavt vardı
  bezgin fabrika düdüklerinin
  dizlerine yatırılmış olan sabah
  senin kalbini kakışlardı
  tomarla muştuyu omuzlayarak genç adamlar
  polisin sevmediği genç adamlar sokaklarda
  patronları kudurtan gazeteler satarlardı.
  ey şehre başaklar:
  militan ruhlar ekleyen hayat!
  gün turuncu bir hayalet gibi yükseliyorken
  izmarit toplayan
  çocukların üstüne
  çekleri imzalanıyorken devlet katlarında faşizmin
  bacımı koyvermiyorken şizofreni,
  yüzüme bak
  ve rahmini bana doğru tekrarla
  ben öyle bilirim ki yaşamak
  berrak bir gökte çocuklar aşkına savaşmaktır
  çünkü biz savaşmasak
  anamın giydiği pazen
  sofrada böldüğümüz somun
  yani ıscacık benekleri çocukluğumun
  cılk yaralar halinde;
  yayılırlar toprağa
  etlerimiz kokar
  gökyüzünü kokutur
  çünkü biz savaşmasak
  uzak asya'dan çekik gözlerimiz
  küba'dan kıvırcık sakallarımızla
  savaşmasak
  güm güm vurur mu kömürün kalbi kozlu'da
  ke san'da, kandehar'da ümüğüne basılır mı vahşetin
  ve sen boynunu öperken beni sarhoş
  bir okyanusla titreten hayat
  sevgilim olur musun.
  ben savaşarak senin
  bulanık saçlarından tutup
  kibirli güzelliğini çıkartıyorum ortaya
  dünya
  kirletilmez bir inatla dönüyor
  altımıza yıldızlar seriliyor
  yüzüm suya davranıyor koşaraktan.
  ve inzal.