ansefalit

• iki, üç hafta gerçekten de bir şeyleri hatırlamakta zorlanıyorsunuz bu hastalıkta ama işin güzel tarafı-sanırım bana denk geldi- eskisi kadar kafaya takamıyorsunuz bazı olayları. bir nevi doğal prozac uygulaması. hani birini mi çok sevdin? 'ohoo unut gitsin' komutu geliyor direkt. sınav mı var yakında? o da neymiş 'koy gözüne rahvan gitsin be abi!' moduna giriyorsunuz. dolayısıyla kişilik değişikliği gözüküyor. mesela gerçekten çok neşeli bir insan olup çıkıyorsunuz. ama bazen 'acaba öldüm mü de bu kadar mutluyum?' demekten de kendini alamıyorsun, o da apayrı bir felsefik konu.