hapishanelere güneş doğmuyor

• turkusunu ne zaman dinlesem garip bir uzuntulu moda geciyorum. belki gurbet de olmanin verdigi yalnizlik hissinden dolayi. sozlere soyle bir goz atip biraz degistirirseniz gurbette olan bir insanin dertlerini de dile getirmis olursunuz. ornegin,
  
  gurbete gunes dogmuyor,
  geciyor bu omrum de gunum dolmuyor,
  esim dostum hic yanima gelmiyor,
  yok mu gurbet beni arayan,
  gurbet elde olecegim vs...
  
  simdi bu parcayi dinlerken baska bir durum ise hapishanelerde yatan insanlar ile ilgili dusunduklerim. genelde insanlar hapishaneye suclu olduklari icin konulurlar. ancak cok ilginc bir sekilde ben genel olarak hapishanedeki bir insanin halini dusununce uzuluyorum. allah kimsenin basina vermesin. bu parcadan dolayi kafamda mahkumlarin yanliz, caresiz, mazlum halleri canlaniyor. ezilenler, dovulenler, para bulamayanlar, esi dostu olmayip ziyaret gunlerinde baskalarina bakarak dertlenen kederlenenler. dedigim gibi insan elinde olan seylerin kiymetini hic bilmiyor. saglik, ozgurluk bunlarin basinda geliyor. kaybetmeden degerini anlamak zor ama bu turkuyu dinleyince diyorum ki sucsuz yere kimse hapishaneye dusmez umarim. kotu insanlardan bahsetmiyorum, kader mahkumlarindan , sucsuz yere iceri girenlerden yani bu turkunun anlattigi hayatlardan bahsediyorum.