osmanlı padişahlarının ekseriyetle oğlancı olması

• 20. / 21. yüzyılda çok ayıplanan ya da inkar edilen ama o zamanlarda garip karşılanmayan durum. bu bir tek osmanlı'ya has değildi. ondan önceki tüm müslüman türk / moğol devletlerinde mevcuttu (muhtemelen fars ve arap toplumlarında da).
  
  timur'un oğulları ve torunlarının hüküm sürdüğü zamanlarda büyük bir zenginliğin içinde çoğu bey kendine tüysüz bir oğlan buluyordu. bu geleneğe karşı duran pek az kişi vardı. bunlardan biri de babürdü. babür bunu şiddetle kınamış ve birini aşağılamak için "rezil oğlancı" demeye başlamış. babür'ün konu hakkında herat'ta yazdıkları şöyleymiş:
  
  "(sultan hüseyin mirza'nın^*) oğulları, sipahileri ve şehir ahalisi hepsi bu vaziyetteydi. aşırı derecede işret ve sefahat yaparlardı. sultan mahmud mirza^* zulüm ve fesafa çok düşkündü; durmadan şarap içer ve çok çehre^* saklardı. hükmü altında bulunan yerlerde, güzel ve tüysüz bir oğlan bulunursa, her ne şekilde olursa olsun getirip kendisine çehre yapardı. beylerin oğullarını ve oğullarının beylerini, hatta sütkardeşlerini kendisine çehre yapmıştı. kendi sütkardeşlerinin çocuğunu bile bu yolda kullanıyordu. bu uğursuz adet onun zamanında o kadar yayılmıştı ki, çehresi olmayan adam neredeyse hiç yoktu. çehre beslemeyi bir hüner sayar ve çehresi olmayanı ayıplarlardı."
  
  yöneticilerin ve beylerin böyle oğlan fetişi olunca insanlar erkek çocuklarını evden çıkaramaz olmuşlar. böyle olunca tebaaya zor kullanmamak için dışarıdan oğlan ithal olmuş haşmetlüler. işin özeti böyle. dahasını merak edenler için kaynak: babürname