acı kum

• bir edip cansever şiiri:
  
  muhteşem sünter'in anısına
  
  ayağı kırık bir konsol gibi durdu gök
  yayı fırlamış bir somya gibi kaldı yer
  yeşil üzerine sarı
  bir nota yaprağı gibi yazıldı tabut
  dört ayaklı mermerin üstüne
  acı kumdur diye bağırdı bir semt delisi
  elleriyle yüzünü örterken
  acı kumdur
  kıyısını kimseye vermek istemeyen bir balıkçı da
  zokasını parlattı gün içiyyle inaşlaşarak
  ve balıklar meyhane önlerindeki
  binlerce dudak gibi güldü (güldüler)
  sarılarını giyindi sarıyer postanesi
  bir iki mektup kendini buruşturup bıraktı
  tek başına bir martı
  göğün ilk ve son yaratığı gibi
  konuverdi boşluğun siren direğine
  ve gaipten ses verircesine
  çınladı balıkpazarının balıkçı çanı
  ve tabut
  o soluk örtüsüyle hafifçe kımıldadı.
  
  kımıldattılar
  o kımıldamadı
  yepyeni bir yaşama dalarcasına
  sağa ve sola
  geriye ve ileriye
  baktı baktı baktı
  kimseler tanımadı onu. o zaman da
  uzandı boşluğuna sırtüstü
  en yalın, en uyumlu
  en hüzünlü kulaçlarını atmaya başladı
  manavı, bakkalı, eczaneyi
  bankayı ve kuruyemişçiyi
  köşedeki muhallebiciyi de
  geçti, geçti, geride bıraktı
  ve arkasındaki kalabalıkta
  gözyaşlarından birbirini görmeyen
  ya da görmek istemeyen
  ölümün yaşlık rengini
  düşündükçe kendi dip sularına çöken
  bir iki kişiyi sevdi okşadı
  avuttu
  ve girdi
  pazar yerine girdi, -günlerden her gün gibiydi-
  iplerin, çadırların, teleşların
  içinden geçti
  gün ışığını ilk ordan bıraktı.
  
  tarçınların, zencefillerin
  mumların, un çuvallarının, plastik oyuncakların
  ve zerzavatların, turfanda meyvaların
  ve ayakkabıların ve terliklerin ve naylon torbaların
  ve yatak çarşaflarının ve çeşitli giysilerin önünde
  sürdürdü sırtüstü yüzmesini
  kendine
  gerekli birkaç şeyi almak ister gibi yaptı, almadı.
  
  bir kadın yol kenarındaki
  biri ölmüş, dedi, o kadar
  bir balıkçı istavrit balıklarını
  daha bir iştahla suladı
  kirazcı bir kilo kirazı tarttı tartmadı
  şapkalar satan bir satıcı yokuşun başındaki
  öylece durdu, hiç kımıldamadı
  dışbükey, bir tabut gibi
  eşleşti sanki onunla
  ve kendini bir hayalet gemiye çaktı çaktı çaktı.
  
  ve gelindi mezarlığın kapısına
  güllerin, güllerden çelenklerin kuzgunkılıçlarının kapısına
  buz kokulu otların, buz kokulu mezar taşının kapısına
  gelindi
  önce o girdi
  dalgalardan burnunu kaldıran bir tekne gibi
  yükseldi yükseldi
  bakakaldı sonsuzluğa bir süre
  daha sonra indi indi
  yalayıp geçti dalgaların üstünü
  o
  kimseye görünmek istemeden
  ama hiç istemeden
  bıraktı kendini büyüyen göz çukurlarına
  ve birden
  konuşmaya başladı sonsuzluğun dilini.
  
  ^*