oda

• bir edip cansever şiiri.
  
  ben o doğun sancılarıyla kıvranan odamda
  bir süredir hiç kımıldamıyorum
  hiç kımıldamıyorum, dersem ölümün eskizlerini çiziyorum eskisi
  gibi
  yüzümün rüzgarıyla oynuyorum arada
  yüzümün rüzgarıyla... bu ufak yolculuk değiştiriyor beni
  bir koltuktan bir başka koltuğa geçiyorum mesela. kendimi
  soğuk bir taş kabartmasına benzetiyor gövdemi
  ne zaman - ben bunu hiç bilmiyorum
  o zaman - o zaman mı, bilmiyorum.
  eski bir uygarlık kalıntısı gibi
  bir başıma duyuyorum artık yalnızlığımı
  bir başıma duyuyorum artık yalnızlığımı. ve beni
  bu çağ üstü duyarlık azıcık yatıştırıyor
  ayağa kalkıyorum birden, boşluğa uzatıyorum ellerimi
  mırıldanıyorum sanki ara vermeden
  sesi yitmiş bir tanrının bana diyeceklerini.