telefonofobi

• sosyal fobiyle bağlantılı ancak ne kadar bağlantılı olduğunu bilmiyorum. şahsen ben de muzdaribim bu fobiden. çoğunlukla evde bırakıyorum telefonumu. tanımadığım kimselelerle ya da iş için konuşmam gerekirse bir sorun yok; ancak tanıdığım ama pek telefonla konuşmadığım yakınlarımı aramak tam bir çin işkencesi benim için. düşüncesi bile stresten öldürüyor.
  
  bu nedenle vefasızmış gibi algılanabiliyorum ama değilim; kimse bilmiyor bu sorunumu (biraz itiraf gibi oldu ama olsun). mesela aramam gereken beni arabasına alıp izmir'e bırakan amca, ameliyat olan yengem, en önemlisi de tulay1959 ablamı arayamadım son zamanlarda.
  
  iş ya da başka bir şey için konuşurken pek sıkıntım yok, anonim konuşurken de problem olmuyor. sırf bu fobimi yenmek için şirket telefonlarına bile ben baktım ama olmuyor. allah düşmanımın başına bile vermesin.
  
  edit: lan asıl problemler de telefonunu veren kızlar, bak onu nasıl unutmuşum. "mesaj mı atsam, arasam mı? mesaj atsam çok ezikçe durur, en iyisi cesaretimi toplar yarın ararım. yarın, yarın, yarın..." derken ne ilişkileri yedim, anlatsam inanmazsınız.