alessandro moreschi

• "sesi kaydedilmis tek kastrato" etiketi kendisini dinlemeden once buyuk beklentiler yaratiyor. dinledikten sonra olusan hayal kirikligini atlatinca, yine de elimizde oldukca zorlayici bir dinleyis deneyiminin kaldigini soyleyebiliriz. kayit kotulugunu bir kenara ayirmak lazim. zira eski kayitlar ile cok hasir nesir olmus dinleyici belli bir zihinsel dekoderi kulagina ekleyebilmekte. bu perspektiften; moreschi gunumuzdeki ^{* * *} falsetto ilahlarinin net ve temiz soyleyisine sahip olmasa da, onlarin cikamadigi tizlere rahat adim atabiliyordu. ancak onu tanimlayan herhalde sesinin gucu veya tizliginden cok yarali halidir. vibratolari icinde kipirdasan bu fiziksel can cekisme edasi, dinleyicinin kafasindaki kastrasyon sahnesini tetiklemeden muzige odaklanmasini saglayabilir mi bilmiyorum. ben basaramadim. muzigin ihtiva ettiginin cok disinda bir huznu - hatta acima duygusunu- isin icine kattigi icin yorumunun oldukca hedef disi oldugu soylenebilir. yine de, konuyla ilgilenenler icin, moreschi'yi dinlenemin ender rastlanabilecek bir deneyim oldugu gercegi degismeden kaliyor.
  
  farinelli veya senesino gibi efsane kastratolarin sesleri hala hayal gucumuzun disinda. elimizdeki verilerden onlara ulasmamiz tam olarak mumkun degil. acik ki, moreschi bunun yolu kesinlikle degil.
  
  saglam degil ama baska bir gidis yolu deneyebiliriz: ilkinin sesi cok guclu olmasa da hormon bozuklugunun verdigi dogal sesi, ikincisinin de 15 yasinda sesi catallasmadan cikarttigi efsane stabat mater kaydi bu yolda belki isik gosterebilir.
  
  (bkz: radu marian)
  (bkz: sebastian hennig)