ana yüreği

• dün akşam, kardeşimle sumo güreşi yapıyorduk. 160+ kilo olduğumu düşünenler için açıklayım, şu oturma gruplarının büyük yastıklarını kendimize siper ederek salon halısından birbirimizi ittirmece oyunu işte, ben buldum. neyse, oynarken boş bulunuyorum ve benim ayı kardeşimin var gücüyle de çarpması sonucu ölüyorum. bu entry'i de ahiretten giri... allah korudu sözlük. sen benim ayaklar yerden kesil, küt diye koltuğa yığıl! o hengamede kafamı bir yerlere çarpsa idim, fenaydı. kardeşim de çok korktu, anneme anlattı olayı: "göz göre göre gidiyordu ablam, valla kendimi hiç affetmezdim anne." dedi. annem de, sarsılmaz bir merhamet ve şefkatle "affetmeyip de ne yapacaksın yavrum? hayat devam ediyor bir şekilde..." dedi. sağol ya! görüldüğü gibi, annem beni iki dakikada gömdü, helvamı yedirdi, kalan sağları teselli ediyor. sanki hiç olmamışım gibi... en son "hiç mi yemeyeceksin sanki, hiç mi sevmeyeceksin, aşık da mı olmayacaksın?" diye oğlunun suçlu yüreğine su serpmeye devam ediyordu. işte o an bir şeyler dank etti kafama: ben ölürsem herkes uyur.