roland barthes

• seni seviyorum: beti ask bildirimine, acilmaya gondermez, ask cigliginin
  durmadan yinelenmesine gonderir.
  
  1. ilk acilma gectikten sonra, "seni seviyorum"un hicbir anlami yoktur artik;
  yalnizca gizemli bir bicimde, oylesine bos gorunur, ilk bildiriyi (o da bu
  sozcuklerle gerceklestirilmemistir belki) yinelemekle kalir. her turlu
  belirginligin disinda yinelerim onu; dilin disina cikar, oyle suruklenir,
  nereye?
  
  anlatimi gulmeden parcalarina ayiramam. daha neler! bir yanda "ben" olacagim,
  bir yanda "sen", ortada da "mantikli" (sozluksel olduguna gore) bir sevgi
  bagi. boyle bir ayristirmanin, dilbilim kuramina uygun olmakla birlikte, tek
  bir devinimle disari "atilani" ne denli bozup degistirdigini kim sezmez?
  "sevmek" mastar durumunda yoktur (ustdilsel yapintiyla vardir yalniz): ozne ve
  nesne onun soylendigi anda sozcuge dokulur, "seni-seviyorum" da ornegin
  macarca'da oldugu gibi tek bir sozcukle isitilmelidir (burada da okunmalidir):
  "szeretlek"; sanki fransizca guzelim cozumsel erdemini yadsiyarak, bitisimli
  bir dil olmus gibi (burada soz konusu olan da bitisimlilik ya). bu kitleyi en
  ufak sozdizimsel bozulma cokertiverir; bir bakima sozdizim disidir ve hicbir
  yapisal donusume gelmez; duzenlenimleri ayni anlami verse bile, hicbir
  bakimdan yerine konulanlarla esdegerde degildir; belki de hicbir zaman "onu
  seviyorum"a gecemeden gunler boyu "seni-seviyorum" diyebilirim: otekini bir
  sozdizimden, bir soylevden, bir dilden gecirmemek icin direnirim
  (seni-seviyorum'un biricik yukselme bicimi onu sert soylemek, ona bir onadin
  acilimini vermektir: "ariane, seni seviyorum," der dionysios (nietzsche)).