holy fire

• illallah’lik roman. yalan abi. cyberpunk diye aldik camasir makinesi cikti, manken romani cikti. koymusum spoyler’e, mia ziemann ilac otoritelerine karsi cikip anarsistlerin arasina katiliyormus da suymus buymus. ben saniyorum ikilemden ikileme suruklenecek, hayata dair garip fikirler edinecek, tuhaf duygular yasayacak, yalan abi: gidip ola ola manken oluyor. ulrich’le sevisiyor, ordan da emil’e geciyor. hey yavrum, genclestin ya, kos bakayim seke seke sekse sukse, hey gidi. hadi sevistir tamam bruce abi amenna, ama nerde derinlik nerede surukleyicilik? hep yalan etmissin. havalar da bu ara pek dertli, pek kasvetli. dedim, ”lan sikintili halet-i ruhiyemden mi acep bu ilerlememezlik, bu ahestelik?”, yok. orta okulda turkce hocasinin zorla okutturdugu mor salkimli ev’den uzun zaman sonra, ilk defa ittire kaktira roman okudum ve isin kotusu, sonunu getiremedim yahu, biraktim. amacsiz, anlamsiz ve en onemlisi aforizmasiz diyaloglari izometrik hayal gucuyle, ”oynanabilirligi sifir bi oyun la bu” dusunceleri esliginde okudum. arada ”i program” diyen marjinal programcilar cikti, ”aha atraksiyon.” dedim ve fakat o hevesim de kursagimda kaldi; iki kazikci serseriymis aq, nerede atraksiyon nerede hack. anarsistler de yalan, ne anarsizmi.
  
  heyecan yok, atmosfer yok, ortalamanin alti bir surukleyicilik ve cyberpunk sifatini hak etmeyen bir kitap. oysa mis gibi konu, yardir abi olumsuzluk, yasama istegi diye.. piyuvv. ”lan bana ver ayni konuyu daha iyi yazarim” diye terbiyesizlesmeden evvel susayim bari. cyberpunk icin gozlerimi william gibson-pattern recognition’a cevirdim. william da bruce’un kankasiymis gerci, o da yalan cikarsa uzulurum, efkarlanirim bruce abi, yaktin beni.
  
  edit: 'cyberpunk sifatini hak etmeyen' ne la? cyberpunk muduru musun?