grup baran

• muzaffer, sen, ben bir de ankara
  gelincikten bozma bir kır çiçeği
  açıyor ilk yazın yalnızlığında
  rüzgarsız şehirden bir anı gibi...
  
  bir bilsen neler geçer içimden
  gülsüz bir bahçe yanık karanfil
  belki bir armağan sana o eski
  matbaa mürekkebi italik mendil...
  
  kimi zaman kadınlar geçer uzaktan
  karanlık gecesinde yeşil bozkırın
  ki onlar her zaman durmadan ağlayan
  çocuklarını babasız seven annelerdi....
  
  bir bilsen neler geçer içimden
  gülsüz bir bahçe yanık karanfil
  belki bir armağan sana o eski
  matbaa mürekkebi italik mendil...
  
  bir aşk öncesinde kalmış olsan bile
  varsın ağlamasın hiç kimse bırak
  ve bir sonbahar sabahı istanbul da
  anmak adını türküler gibi...
  
  ve bir sonbahar sabahı istanbul da
  anmak adını türküler gibi...