uhud savaşı

• bedir savaşı'nda müslüman ordusunun safında 1.000 melek (al-i imran/123, 124 ve 125) (enfal/9-10-12) savaşmıştır. bu 1.000 meleğin de: "savaşta ve öldürme işleminde bilfiil görev almadıkları, fakat muhtemelen müslümanların darbelerinin etkili ve isabetli olmasına yardım ettikleri" ifade edilmektedir. kuran-ı kerim meallerinde anlatılan budur. (enfal suresi 12. ayet ve tefsiri)
  
  ancak müslüman ordusunun silah dökümhanesinde çalıştığı düşünülen bu melekler, ne hikmetse uhud savaşı'na gelmemişlerdir. bir de bu savaş ya da daha doğru bir ifadeyle kabile çatışması sırasında yaşananlar: hz. muhammed'in o dönem bir peygamberden ziyade, bir kabile lideri gibi görüldüğüne de açık bir işarettir. şöyle ki:
  
  ~
  bedir savaşı'nın öcünü almak isteyen mekke'liler medine'ye saldırdığında onlarla medine dışında savaşmak isteyen müslümanlar bu amaçla medine'nin yaklaşık 6 km uzağındaki uhud dağı'na doğru yürüyüşe geçtiler. bu sırada hz. muhammed'in sağ ve sol kanatlara yerleştirdiği, hazrec kabilesinden seleme oğulları ile evs kabilesinden harise oğullarından ibn übey komutasındaki 300 kişi 'kendimizi ve çocuklarımızı ne diye tehlikeye sokalım!' diyerek geri çekilerek müslüman ordusundan ayrıldı. bu durum müslümanlar arasında huzursuzluk yarattı. beni harise ve beni seleme kabilelerinin geri kalanları da ayrılmayı düşünmeye başladılarsa da nihayetinde ikna edildiler.
  
  ibn ubey ve beraberindeki 300 kişinin ayrılışından sonra kalan 700 kişi peygamber önderliğinde uhud dağına vardı. müslümanlar sırtını dağa, müşrik ordusunu da karşılarına alacak bir düzende yerleşti. dağ tarafından, arkadan gelecek bir saldırıyı bertaraf etmek için de hz. muhammed bizzat 50 okçu seçti ve başlarındaki ibn cübeyr'e "müşriklerin bize yaklaşmasını engelleyin ve asla yerinizden ayrılmayın. kuşların etlerimizi gagaladığını görseniz bile sakın yerlerinizi terketmeyin" diye tembihde bulundu.
  
  savaş başlayınca müslümanlar müşrikleri bozdu ve mekke'liler geri çekilmeye koyuldu. mekke'liler malı mülkü bırakıp kaçmaya başlayınca müslüman askerler de savaşı bırakıp ganimetlere saldırdılar. dağ tarafındaki geçidi koruyan 50 okçu da yağmayı görünce yerlerini terkedip ganimetten pay almak için meydana koştular. zaten bu anı bekleyen mekke'li süvari birliğinin komutanı halid bin velid dağın yanındaki geçit üzerinden yağmayla meşgul müslümanlara arkadan saldırdı. bir anda neye uğradığını şaşıran müslümanlar kaçmaya başlayınca bu defa da mekke ordusunu karşılarında buldular. ve hezimete uğradılar. hz. muhammed etrafındaki az sayıda adamla uhud dağı'na çekildi. ve şans eseri hayatta kaldı.
  ~
  
  şimdi diyanetin sitesinden muharebenin özeti bu. "daha savaş başlamadan ibn übey komutasındaki 300 kişinin 'kendimizi ve çocuklarımızı ne diye tehlikeye sokalım!' diyerek müslüman ordusundan ayrılmaları ve arkalarını sağlama almak amacıyla hz. muhammed'in tepeye yerleştirdiği ve "ne olursa olsun asla yerinizden ayrılmayın, tepeyi terk etmek için benden haber bekleyin" diye sıkı sıkıya tembihlediği okçuların savaşın kazanıldığını düşünerek ganimetten pay almak için anında savaş alanındaki ölülerin üstüne çullanmaları", dolayısıyla peygamberin sözünden çıkmaları, ona itaat etmemeleri size tuhaf gelmiyor mu?
  
  yani şöyle düşünün: son peygamber gelmiş. yeri, göğü, her şeyi, her varlığı, tüm evreni yaratan tanrı insanlığa nihai elçisini göndermiş, -islami düşüncenin öne sürdüğü gibi- hz. muhammed'in mucizeleri yaşanmış, ki miraç'ta alemi dolaşmış koskoca son peygamber yerinizden kıpırdamayın demiş ama askerler, tanrı elçisinin bu emrini sallamayıp ganimete koşmuş. allah'ın elçisi dinimiz için düşmanla savaşacağız, onlara karşı koyacağız demiş ama 301 kişi 'kendimizi ve çocuklarımızı ne diye tehlikeye sokalım! diyerek çekip gitmiş!
  
  bu ne rahatlık ya?
  
  demek ki hz. muhammed'i bir peygamber olarak görmüyorlar. peygamberden ziyade kabile önderi, askeri lider vb. gibi bir konumda değerlendiriyorlar. o'nu gerçekten allah'ın elçisi olarak kabul etselerdi, herhalde bir sözünü iki etmemeleri, etrafında pervane olmaları gerekmez miydi?