me voy

• gözümü dağın en tepesinde, sahil kasabasını bir koy halinde bütün binalarına kadar görebilen bir evde açtığımda, çalan şarkının adıydı.
  boydan boya cam olan şeffaf duvarın önünde, kocaman bir koltuktaydım. doğrulup ayağa kalkmaya çalışırken devirdiğim şarap şişesi, yine bir şeylerin koptuğunun sesiydi. umarım yine seneler atlayacak kadar içmemiştim. ama gökyüzünün sçtın mavisi her şeyi alenen anlatıyordu. yine çok şey kaçırmıştım. ayağa kalktım, etrafı gezmeye başladım. güzel bir evdi. tam da benim zevkime göre döşenmiş, duvarlara sevdiğim tablolar asılmış, okumayı sevdiğim kitaplar saçılmış, ben gibi dağınık, ve yüksek sesle ''me voy'' çalan bir ses sistemine sahip. lan?
  panikle müziğin sesini kıstım. biraz daha gezip yüzleşmeli miydim geleceğimle? yoksa zamanlar arası yolculuk yaptıran koltuğa gömülüp boyutlardan boyut mu beğenmeliydim? korktum. müziğin sesini açıp koltuğa gömüldüm.
  
  gözümü çarşının en ortasında, kadıköy'un bar haline getirilmiş ahşap binalarının birinde tahta bir masaya dayanmış açtığımda, çalan şarkının adıydı.
  hiç müşteri kalmamıştı. hesaplar yapılıyor, kapıyı zorlayan sarhoşlara hoşgörüyle laf anlatmaya çalışılıyordu. koyu yeşil duvarlarda plaklar asılıydı. yürüme mesafesinde olan evime gitmek için ayağa kalkmam gerekiyordu ama şarkının büyüsüne kapılmıştım. acaba bir daha nasıl bir zamanda, nerede dinleyecektim. çevremde kimler olacaktı.? yoksa hepten hayata kaptırıp kendimi, arkada power türk açıkken ütü yaparak dinlediğim müzikle mi yetinecektim? ya da buradan çıktığımda laf atan bir sarhoşla dalaşıp, bok yoluna gitmenin en nadide örneklerinden birini göstererek ölüp, bir daha duyamayacak mıydım bu şarkıyı? düşünmekten yorulup gözlerimi kapattım.
  
  gözümü açıp kendimi tek manzaranın yıldızlar olduğu bir terasta sırtüstü yatarken bulduğumda, çalan şarkının adıydı. nerede, hangi şehirde, kimlerle, nasıl olduğuma bakmadım. kulaklığımın aklını alacak kadar çok açtım sesini. sadece dinledim. o kadar.
  
  -yuh! gidiyorum demekmiş ya lan!