fadime'nin düğünü

• sarki ilk ciktiginda evet evet donsunler diye tepki verdigimi hatirladigim ama kimsenin donmeyecegine kendiliginden ve hemen kanaat getirmis oldugum sarki. yillar gecti simdi ben bir koyum olsa doner miyim diye dusunup her seferinde de bu sarkiyi aniyorum. kimse donmuyo sehir parasi olmayan herkes icin katlanılmaz bir hal alali cok oldu. koye gitmeyi hayal edenler benim gibi hic koy hayatını tanımamıs olanlar ya da koye misafirlige gidenler. herkesin bir bahanesi var okul-mokul, is-mis, hastane-mastane. otobusten metrodan dolmustan, itis kakistan adim basi cuzdan cikarip herseye parayla ulasmaktan, kalabaliktan, pislikten, trafikten, yorgunluktan asabiyetten zevk alınması gerekirmis gibi davraniyoruz yoksa niye israr ederdik ki? bu kadar katlanilmaz olan nedir koy hayatinda, tuketememek mi derdimiz acaba? parayi, hayatimizi, yollari, insanlari, her turlu ıvır-zıvırı...