antakya

• depremin olduğunu, artık bir evimin olmadığını antakya’ya gitme planları yaparken kalacak bir yer bulamadığımda anladım. bu hayatta barınacak yer konusunda en son sıkıntı yaşayacağım yerde artık başkasının evinde konaklarken “size daha fazla rahatsızlık vermeyeyim, artık gideyim” diyen bir misafirim.
  
  artık tüm anılarım silik, yaz akşamları amanoslardan esen tatlı rüzgarı, tarihi sokakları, selam verdiğim tanıdık yüzler, laf arasına “deprem” sıkıştırmadığımız bol kahkahalı muhabbetlerimiz… artık her şey yavaş yavaş uzaklaşıyor, siliniyor ve kayboluyor. her şeyi yaşadım ama hiçbir şeyi yaşayamamış gibiyim, kötüyüm, üzgünüm ve moralsizim hem de çok.