the high end of low

• marilyn manson'ın yeni albümü ve yine bir albüm ve yine bir şok (en azından dinlediğim 4 şarkıda). manson'ın bence en büyük problemi artık grup kimliğini elinin tersiyle itmesi. golden age of grotesque'den beri eski albümlerin gerisinde ama farklı tatlarda albümlerden bir yenisini yapmış. ancak ne grotesque gibi çılgın kelime oyunları ve elektronik numaralar, ne de eat me, drink me'deki beklenmedik gitar soloları var. hala alışamadığım ama beğendiğim aşk sözcükleri yerini eskiye dönmeye çalışan ama auta çıkan sözler karşılıyor. güzel bir hava var ama we're from america'nın tekrarları, armageddon'ın tekdüzeliği, bir garip devour...
  
  her şeyden öte twiggy ramirez ve chris vrenna gibi iki babayla çalışılmış ama niye böyle anlamıyorum. "ulan manson'ı maymun ettin" diye kızdığım tim skold'un sololarını bile arıyor insan. halbuki manson ve twiggy'nin ne güzel besteleri vardır. bence birleşmeden sonra yeteri kadar süre tanımadılar ve çok aceleye geldi. keşke gelmeseydi. kliplerin de şarkılar gibi tekdüzeleştiği bir manson üzücü. belki değişir fikirler ama hadi bakalım.