i soliti ignoti

• ışığın ve siyah beyaz renkelerin doygunluğu, sert gölgeler ile zaman zaman kara film tadı veriyor. italya'nın geniş sokaklarında tramvaylar, araçlar, sokak lambaları gece sahnelerinde palto ve şapkalarıyla dolaşan insanlar, fonda çalan cazz... kısacası film karesindeki her şey 50'lerin atmosferini yaşatıyor insana. gel gelelim filmde öyle bir boşluk var ki o da; genel af çıkmasına ve cosimo'nun salıverilmesine rağmen, tiberio'nun karısının hapishanede kalmaya devam ediyor olması. genel af sadece erkekleri mi kapsıyor ki böyle bir şey oluyor diye soruyoruz. film kara mizah örneği olarak da gösterilebilir. zira yoksul ama güçlü insanların çalışmak yerine kısa yoldan zengin olma çabaları kara mizahi bir dille işleniyor filmde. bir de filmi seyrederken italyan yeni gerçek filmlerindeki italya ile kıyaslıyor insan kafasında ki, iki ayrı italya portresi çiziliyor iki ayrı sinema anlayışında. bir tarafta yıkık dökük binalarların bulunduğu italyan sokaklarında harap bitap insanların gerçekçi hikayesi, diğer tarafta modern ve görece düzgün bir italya'nın sıradan insansanlarının hikayesi.