barudi

• bir ­­­­­­­`küçük iskender´ şiiri.
  
  ben senin eşkıyanım barudi, menzilime el ver;
  suretimin gölgesi yok, pençelerim zırnık kokuyor.
  aşkımın eşkaline uymuyor vurdumduymaz yağmur
  gecenin albenisi yok; al beni barudi, rahleme geri ver!
  
  teninin karanlığına cephane gibi inerken yılan dudaklarım
  zehrinle emzir beni, varsın yeni bir çağ başlatmasın
  içimde gasbedilen tanrı ırmakları; sen bana ruhun öğrettiği
  ilk harfsin barudi; yüzümdeki denizleri ikiye ayıran asadır
  bakışlarındaki zifiri şahadet! beni zulme sen teslim et barudi,
  cesedimdeki sevda viraneleri bir tek sana emanet!
  
  ağzımdaki ölüm kokusu
  gövdemdeki cennet kapısı
  nefretimdeki kan sızıntısı
  sırtımdaki hançerin etten kabzası
  seni ayyuka çıkartsın barudi; öyle bir seviş ki benimle
  birbirine karışsın genetik şifrelerimiz ve herhangi bir klasik gitarın
  herhangi bir gitarın tınısında
  şaha kalksın acıda verdiğimiz firelerimiz!
  ben senin hayata karşı işlenmiş bütün suçlarındaki
  kasa süsünüm barudi, ifademe el ver;
  teslimiyetimin ceremesi yok, kesik bileklerim gül kokuyor.
  son şehrimin ikazlarına uymuyor darmadağınık hatıralarım
  gecenin terbiyesi yok; al beni barudi, cehaletime geri ver!
  
  toprağın kafatasıdır gökyüzü;
  gökyüzüne sıkılan birkaç mermi gibi
  sık beni şaibeli kara parçalarına,
  barudi, beni salt kötülüğüme geri ver!