travma bağı

• o kişi beni sevmiyor, ben de o kişiyi sevmiyorum. çünkü başlamaması gereken bir şeyi zorladığımda ben bambaşka bir travmayı tetikliyorum ve aynı anda da kendiminkini. ve hiç yaşanmaması gereken şeylerden bir koku alıyoruz, dünyanın en iyi şeyi gibi başlıyor. çünkü travmayı yaratan kişileri hayal edelim hadi. anne ve baba genelde. biz bu insanların kötü yanlarını sevmiyorsak iyi yanlarını çok sevdiğimizdendir bu, bu yüzden değiştirmek isteriz.
  
  travma bağında da bu olur. daha sevmeden, yani bir bütün olarak sevmeden, güvende olmadan, güvende olacağımız alanı yaratma aşkıdır. "hadi bana tüm bunların benim suçum olmadığını, aynı durumdaki sıkıntının ben olmadığımı kanıtla! aynı durumda, beni sev bu sefer. aynı şeyler bak yeniden. sorun ben miyim? hayır, ben değilim, sorun sensin! sorun sendin. tutunamayan ben değildim."
  
  sanki her şeyin en doğrusunu o biliyordu da susuyordu. ben de o sessizlikten payıma düşeni almaya çalışıyordum ama boğucuydu.
  
  zaten bunu yapmanı istediğini sanıyor. payını değil, o sessizliğin hepsini yutmanı istediğini düşünüyor, sende bir sıkıntı olduğunu. ama istemiyor aslında. bu yüzden hiçbir zaman faturan kesilmeyecek. çünkü eğer bulursan ve yaparsan o seni sevmek zorunda kalacak, daha sen bile onu sevmezken. haksız kalmaktan korkuyor. sevmediği için utanmaktan korkuyor.
  
  o yüzden bizden saklananı boş yere aramamalıyız. bize bilerek gösterilmiyor. biliyorlar ki hak edersek sevilmeyi, gideceğiz. ruhlarına dokunmak gereksiz gelecek.
  
  şu ana kadar her şeyi zamanlama meselesi sandım. değilmiş.
  
  onur diye neyi koruduğunu bilme meselesi. her şeyin açıkta mı yoksa bir karanlığı mı koruyorsun hiç görmediğin şeyleri orada tutan? bazı insanlar korumadıkları şeye dönüp bakmalılar, onları hayata bağlayan her şey orada olabilir, hayalete dönüşmelerine neden olan bir şeylerini doğanın ellerine bırakmışlardır. bazıları da korudukları şeylere dönüp bakmalılar, eskiden hayatta tutan şeylerin artık görmek bile istemedikleri objelere dönüştüklerini öğrenmek için.