kazım koyuncu

• rahmetli olduğu yıl (son zamanları) hopa'daydım. kendisini ailesini az çok hatırlıyorum o zamanlardan. ailesiyle tanışıklığımız vardı yanlış hatırlamıyorsam. tedavi gördüğünden saçları döküldüğü için bere takardı genelde, çay bahçesinde otururken etrafındaki kalabalıktan onun oturduğu anlaşılırdı. rahmetli olduğu gün hopa'da her yerde şarkıları çalınmıştı. kazım abi pek sevilirdi. hala sevenlerinin olması unutulmaması ne kadar güzel. ankara'dan hopa'ya gittiğim zamanlar yaşadığım kültür şokunu unutmuyorum. ömrü hayatında karadenizi sadece bölge olarak bilen 14 yaşında bir çocuk için çok enteresandı ama inanılmaz hızlı şekilde kaynaşmıştım. hopa'nın ve kazım abinin yeri her zaman ayrıdır bende. allah rahmet eylesin “gyuli çkimi”.