in treatment

• neredeyse hakkında her şey söylenmiş, hakkını vermek lazım; çok iyi bir dizi. oyunculuk ciddi anlamda üst düzey, yani bolca overacting var ama bu psikolojik patlamaların yansıması başka türlü olamaz herhalde. yönetim sade, genelde açı karşı açı'ların baskın olduğu bir görsellik var, zaman zaman dinamikleşiyor. senaryoda her nokta ince ince hesaplanmış gibi duruyor; misal daha önce stalker'ın da çok iyi analiz ettiği gibi dizinin başında veya ortalarında gerçekleşen foreshadowing'le, ortaya çıkacak olan histeriler ya da tepkiler o kadar güzel bir paralellikte gerçekleşiyor ki o düşük tempoda aksiyonun tadını sonuna kadar çıkarabiliyorsunuz.
  
  aslında oyuncuların elindeki metin -sanırım o kadar sağlam ki oyun almadan da oyunculuklarını detaylandırıyorlardır; misal her karakterin kanepede oturuş biçimi, konuşurken kullandığı mimik ve jestler bile kişiliğini derinleştiriyor, gerçekliğe yakınsamasını sağlıyor. ve manik atak'ın da dediği gibi dizideki terapistin de başka bir terapisti görmesi, o bildiğimiz hollywood klişelerinin aksine kusursuz kişi portresini ters yüz ediyor; onun da bir insan olduğunu hatırlatıyor.
  
  psikolojinin magazini gibi, ne de olsa bu alana ilgili olanlar mutlaka kendilerinin kurban olmadığı bir terapiyi merak ediyordur, bize gözetleme imkanı veriyor ama irvin yalom kitapları gibi sanılmasın. onlardan derin, nihayetinde elinde görselliğin avantajı var bunu da çok iyi kullanıyor. yüzeysel izleyenlerin yanında işin uzmanları da beğeniyorsa ne ala.