ahmet rıfat şungar

• ian mcewan'in anlattigina benzer bir cumartesi gunu, karanligi geceye calan bir aksam uzerinde, hava ayaz mi ayaz turkusunu tutturmusken ellerim ceplerimde, kadıköy besiktas iskelesi yanindaki bufe masalarindan birinde oylece tek başına otururken rastladim ona. masada seyhan muzikten aldiklarini gizleyen kagittan bir poset, bir paket sigara ve icindeki cay coktan tuketilmis kucucuk ince belli. sokak lambalarinin soluk soluk aydinlattigi karanligin icerisinde, gozleri sarayburnuna dogru bir yerlere takilmis, ifadesi dusunceli ve hatta biraz huzursuz. sandalyede hafif kaykilmis ve suratinin bir kismini montunun icine sokmaya calisirken usudugu her halinden belli. hatta ifadesinin soguktan dondugu ve dakikalarca degismedigi bile soylenebilir. bu donuklugu arada bir cozen cebinden cıkarip kulagina goturdugu telefonu; birilerini arıyor ama ulaşamıyor. ulaşamadigina en cok ben uzuluyorum cunku beyaz perdenin iki boyutundan cikip bir hacimle karsimda duran bu oyuncunun "kendi" icin nefes aldigina inanmam ancak konusmasina bagli. ne dediginin bir onemi olmayacakti konussaydi: gundelik yasamina dair en basit cumleler bile onu benim algimda "kendi" kilmaya yetecekti. bir sinema koltugunda onun suretini seyretmis olmamla simdi iskele bufesinin masasinda oturmus onu izliyor olmam zaten neredeyse birbirine kardes eylemler. hatta masasinin hemen saginda oturuyor olmam bile sinema perdesiyle koltuk arasindaki mesafeden daha fazla yaklaştırmıyor beni ona. oysa bir de "kendi" icin konusan sesini bir duyabilseydim.... iste bu yuzden filmden karelerle su an gozlerimle beynime ornekledigim kareler birbirinin icine girisiyor. tren pencerisinden ruzgara karsi bakan yuzle su an uzaklara dalmis yuzun hangisi ona hangisi ismail'e ait kestirmek guc; belki de aynilar. aklimin "su an sen gercek hayattasin, o halde o da ahmet rifat sungar olarak karsinda duruyor" diye bir dizi mantik onermesini pompalamasi anin gercekliligi konusunda karar verme yetimi koruyamiyor.
  rahatsiz etmeden, varligiyla ilgilenen varligimi sezdirmeden onda ismail'den farkli hareketler, ifadeler, resimler aramaya koyuluyorum. ister istemez gozlerim birer kameraya donusuyor gozlerim.