idris

• yılmaz odabaşı'nın bir şiiri....
  
  içindeki çocuğu alıp kaç idris
  bırak paslı hançerlerle parçalamayı
  uykularını
  
  ihanet torpil yapmaz
  hasret ardına bakmaz
  kır kanlı bıçakları
  içindeki çocuğu alıp gel idris
  
  *
  bir mavi için ağlama idris
  itme şu duvarları
  gülümse, sütünü ver içindeki çocuğun
  
  *
  bilirim, mağlubiyet
  esrik gülüşler ardında paramparça bir perde
  yeter idris, vakur ol, onur var serde!
  
  anladım, vazgeçemezsin ondan
  asla!
  kardeşim, fazla alkol mevcut şimdi
  damarlarındaki asil kanda
  
  *
  aldırma demiyorum sana
  aldırarak
  aldırma
  içindeki çocuğu şu kirli hayata uyandırma!
  
  *
  içindeki çocuğu alıp gel idris
  coşkunu parlat
  ya da birkaç tek at
  küfürlerine tutunarak geç kaldırımlardan
  sonra bir kerhaneye git ve oturup ağla
  
  kerhaneleri bütün dünyanın
  aşk kangrenlerinin yıkık çarşılarıdır...
  
  aldırma demiyorum sana
  aldırarak
  aldırma
  içindeki çocuğu idris,
  çocuğu uyandırma!
  
  *
  ve yıllar geçer
  idris'lerin yüreklerindeki çocuklar
  daha ölüdür
  
  /düşleri hala terasta
  idris'ler ise zemin katta kiracı oturur.../