interiors

• tüm woody allen filmlerinde "bir küçük gülümseme" izlememiz gerekmediği için bu filmde woody allen bizi eğlendirmedi diye ona kızmak yersiz. woody allen'ın görevi bizi eğlendirmek değil, her zaman da eğlendirmiyor nitekim. hannah and her sisters olsun crimes and misdemeanors olsun another woman olsun^* buna verilecek pek güzel örnekledir. bananas ne kadar woody allen ise interiors da o kadar woody allen'dır. her ikisinin de üstesinden gelebilmektedir nitekim.
  diğer filmlerinin aksine bu filminden nefret edildiği, üstelik bu duyguların özellikle loathe kelimesiyle dile getirildiğini okumuş bulunmaktayım. film karakterlerinin sanki woody allen'ın değil de ingmar bergman'ın karakterleri olduğu gerekçesi gösterilmiş buna. öncelikle filmdeki karakterler woody allen'ın diğer filmlerinde asla izlemediğimiz karakterler değil. bu tatta başka filmleri de mevcut. ingmar bergman hayranlığını zaten pek çok filminde görebiliyoruz. karakterleri geçtim, evin "griliği", deniz kenarında olması hatta interiors'ın afişi bile bergman kokmasına kokuyor. tüm bunlar etkilenmektir, asla fikrini çalmak değildir. çünkü woody allen bu etkilenmenin üzerine kendi zekasını katmıştır. önemli olan da budur.
  film aslında aile kavramının sandığımız kadar yüce olmayabileceğini gösteriyor bize. bu yüzden başlarına gelen talihsizliklere rağmen dimdik duran bir aile izlemiyoruz asla. aile bireyleri tamamen birbirinden uzaklaşmış durumdalar. renata ile joey birbirine sarıldı diye her şey güllük gülistanlık olmuyor.
  ayrıca michael ile renata'nın "killing for an abstraction" tartışması hoş bir woody allen detayı.