hayat

• bir labirent gibi. çok yerden döndüm bugüne kadar, çok yola saptım.
  benim için ağır olan dönemler ve durumlar yaşadım. ilk kez hayatın beni düz bir yola çıkardığını hissediyorum.
  
  takip edenler bilir, atipik otizm tanısı olan aynı zamanda disleksinin matematik öğrenme güçlüğü kısmı ile savaşan bir oğlum var. bitmek bilmeyen bir çaba, eğitimler, ilaçlar derken birkaç gün önce onu uzun zamandır takip eden psikiyatristine gittik.doktorun kapısına ne zaman gitsek aklıma hep yaptığı benzetme gelir, "otizm bir duvar ve oğlun bir araba. araba o duvara sürtündü, kaporta çizildi. biz şimdi onu tamir ediyoruz." net adamdır, lafı gevelemez sağ olsun. son gidişimizde oğlumu çok iyi gördü. özel eğitim öğretmeni sürecin sonuna geldi artık diyordu ama ben pek inançlı değildim. " bundan sonra özel eğitime ihtiyacı yok, tek ihtiyacı dilinden ve öğrenme şeklinden anlayacak, sevgi göstererek öğretecek bir matematik öğretmeni" dedi ve ekledi "kaportayı düzelttik, bundan sonra hasar gördüğünü dışardan kimse anlamayacak."
  
  o gün mutluluğum tavan yaptı. geçen hafta son kez düzenli eğitim aldı, bundan sonra ayda bir öğretmeni ile görüşüp kontrol edilecek. okulunu seviyor, derslerinde başarılı. bu süreç bittiği için oğlum benden daha mutlu çünkü bıktı çocuk artık.
  
  hayatın yolları ve sapakları var, şimdi yeni görevim o sapakları ve yolları oğlum için düzgün biçimde haritalamak. bu süreçten biraz korkuyorum yalan yok ama başarmak zorundayım.
  
  aldığım bu haberler oğlumun olduğu gibi benim de yolumu değiştirdi.
  on yıl sonra ilk kez hayatımla ilgili olumlu bir karar aldım ve özel eğitim öğretmen yardımcılığı kursuna katıldım. yılbaşı gelmeden belge almış olurum. madem kendi çocuğum doğru yönlendirme ve eğitimle toparlandı benim de başka çocuklara olumlu katkılar yapmam mümkün. her sabah benim gibi derdini yüklenip yola çıkan ebeveynlere ve çocuklara bir yardımım dokunur belki diye istiyorum bunu. damdan düşeni damdan düşen anlıyor sonuçta.
  
  hayat ilginç bir döngü. bazen kötü şeyler yaşıyoruz ama kötü olan her şey salt kötülük getirmiyor. benim yolum bu tanılar sonrasında çok değişti. hayata bakışım, çocuklara bakışım, insanlara bakışım farklılaştı.
  
  bu kadar şeyi yazdım çünkü bugün oğlumun özel eğitim dersi olmayan ilk haftasonu. umarım bir daha o yola dönmez ve umarım bu yolu yürüyen her çocuk bir gün kendi yoluna sapar.
  
  ve biliyorum beni uzun süredir takip eden bir çok kişiye bu entryi borçluydum. destek olan herkese çok teşekkür ederim. iyi ki varsınız.