stand on zanzibar

• newyork times son 125 yılın en iyi kitabı anketi basligini gorunce, listenin ilk sirasinda stand on zanzibar'in oldugundan emin bir sekilde hemen linke tikladim. listeye alinmamis. bir yandan sevindim tabi: 1984'u bu denli somurmus olan populer kultur, stand on zanzibar'a neler yapmazdi? yine de stand on zanzibar neden son 125 yilin en iyi kitabidir diye uzun uzun anlatmaya gerek yok. okuyarak anlayabilirsiniz. kisaca, hem anlatim teknigi inanilmaz derecede ozgun (bu ozgunluk 'agir bir kitap' izlenimi olusturmus; bence bu izlenime kapilanlar yaniliyor), hem de konusu insani resmen hapsediyor.
  
  ve en onemlisi: 1969 yilinda basilmis olan bu kitapta 2010'li yillara dair, devlet baskaninin ismine ve kisiligine kadar, tam da o yillarda gerceklesmis oyle kehanetler var ki, insan okurken urperiyor. ve politikaya, medyaya, topluma bakisiniz bambaska bir boyuta tasiniyor. jean baudrillard gibi asmis bir sosyologun en sevdigi kitaptir ve kendi kitaplarinda sık sık stand on zanzibar'dan bahseder. malesef baudrillard, kitaptaki kehanetlerin en ilgincinin (spoiler vermemek icin yazmiyorum) gerceklesmesine 1 yil kala hayatini kaybetmistir.
  
  vasat bir yazar olarak degerlendirilse pek de ayip edilmeyecek olan john brunner'nin diger kitaplarini okuyunca, stand on zanzibar'daki uslup olsun anlatim teknigi olsun, kesinlikle ayni yazar tarafindan yazilmamis, hatta bir insan tarafindan yazilmamis diyorsunuz. sanki birileri yazip vasat bir yazarin adini kullanarak yayinlatmis. sanki gelecekteki cok gelismis bir yapay zeka bu kitabi yazip 1969 yilina gondererek brunner'in eline tutusturmuslar.