sebeb-i telif

• nihil humanum alienum est!
  (insana dair hiçbir şey bana uzak değil)
  [baruch spinoza]
  
  ~
  
  öğrenen canlılarız,
  bir şeyleri öğreniyoruz ve sonra onları bizimmiş gibi benimsiyoruz.
  “başkalarının başka ile kurduğu bağlantı” diyor buna ismet özel,
  sonra spinoza’ya sağlam, hıncahınç bir selam çakıyor: “imreniyoruz başkalarının mahvına”!!
  
  bu şiir, hayatımda fazla kalmaya başladı, bundan sıkılmıyorum ama,
  burada başka bir şey olması gerektiğini biliyorum, bu şiirde çok başka bir şey var!
  belki ismet özel şiirleri içerisinde en güzeli değildir, bu değişkendir,
  
  “yasa mı? kimin için? neyi berkitir yasa?”
  
  belki de tam da bu yüzdendir bu şiirin bunca sert oluşu, yasa neyi berkitebilir? hiçbir şeyi takviye edecek güçte değildir yasa! peki neyin yasasıdır bu?
  
  bence bu şiiri şiir yapan dize “başkalarının başka ile kurduğu bağlantı” ile “yasa” arasında.
  çünkü, yasaları da başkaları koyar, ve yasalara uyulmalıdır. politik yasalardan,
  ‘avukatların sonsuz çöplüğünden’ bahsetmiyorum, öğrenilmiş yazısız olan şeylerden bahsediyorum,
  diyorum ki, hakikat daima başka bir yerde olagelmiştir! hakikate dair, en azından “başkalarının” yasaları geçerli değildir ve bunun yanında bir yaşam ‘başkalarından’ öğrenilenlerle şekilleniyorsa,
  gerçeği bulabilmesi imkânsızdır. evet, belki bunu illa aramaya gerek yoktur, kim bilir?
  
  gücüm neye yetebiliyor?
  ya da sorunun tonunu değiştirelim (çünkü sorular hep değişken tonlar taşırlar)
  spinoza’dan devam edelim: “insan neye muktedirdir?”
  söyleyeyim: insan, hemen hemen hiçbir sike (argo veya kaba sözcük) muktedir değildir,
  o sadece bozar, yapar ve elinde olanlarla devam eder.
  
  oysa, ‘yaratma eylemleri’ bambaşkadır, “başkalarının hınçları” işte böylece devam edemez.
  
  bu şiir gerçekten muhteşem!
  bu şiiri ismet özel sesinden dinlerken, fonda 09 15 00 olmalı.