zbigniew herbert

• diğerleri gibi silah tutup dövüşemeyecek kadar yaşlıyım
  
  ondan ki tarihçi rolü verildi bana kibarca
  bir kuşatmanın tarihini -kimin için olduğunu bilmeden- yazıyorum
  
  net olmalıyım ama kuşatmanın ne zaman başladığından emin değilim
  iki asır önce aralıkta eylülde şafak vakti dün
  burada hepimiz zaman duygusu kaybından mustaribiz
  
  bize kalan bir toprak toprağa bağlılık
  tapınakların hayaletlerin bahçelerin evlerin harabelerinde hüküm sürüyoruz
  harabelerimizi de kaybedersek bir şeyimiz kalmayacak
  
  elimden geldiğince yazıyorum bu tükenmez haftaların ritminde
  pazartesi: dükkanlar boş sıçanlar artık para birimi
  salı: belediye başkanı faili meçhul cinayete kurban gitti
  çarşamba: ateşkes görüşmeleri düşman elçilerimizi tutukladı
  nerede tutulduklarını bilmiyoruz
  perşembe: olaylı tartışmalardan sonra yerel tüccarların koşulsuz teslim olma teklifi oy çoğunluğuyla reddedildi
  cuma: salgın çıktı cumartesi: yıkılmaz muhafızımız n. n. intihar etti pazar: su yok doğu kapısında bir saldırıyı püskürttük adı ittifak kapısı
  
  biliyorum çok monoton kimseyi ağlatmayacak
  
  yorumlardan kaçınıp duygu katmadan gerçekleri anlatıyorum
  sadece gerçekler para ediyormuş yabancı pazarlarda
  ama gururla bildirmek isterim ki dünyaya
  savaş sayesinde yeni bir tür çocukluk geliştirdik
  çocuklarımız peri masallarından hoşlanmıyor öldürmece oynuyorlar
  sabah akşam düşlerinde çorba ekmek kemik
  aynı kedi köpek
  
  kentin uçlarında geziniyorum bazen akşamları
  belirsiz özgürlüğümüzün sınırlarında
  yukarıdan bakıyorum ordulara ateşlerinden
  barbar davullarını ve savaş çığlıklarını dinliyorum
  nasıl savunuyor bu kent hala kendini
  
  kuşatma uzun sürüyor düşmanlar da değişiyordur muhtemelen
  zaten yok oluşumuz dışında ortak bir gayeleri yok
  gotlar tatarlar isveçliler sezar’ın başkalaşım taburları
  kim sayabilir ki onları
  ufuktaki orman gibi renk değiştiriyor sancakları
  bahar zamanı narin kuş sarısından yeşile ondan kış siyahına
  
  sonra gerçeklerden uzaklaşmışken akşamleyin
  zamanı çoktan geçmiş meselelere gömülüyorum
  denizaşırı müttefiklerimize örneğin
  biliyorum bize şefkatleri içten
  çuvallarca cesaret yağ ve iyi tavsiyeler gönderiyorlar
  bize babalarının ihanet ettiklerini bilmeden hem de
  ikinci kıyamet zamanlarından müttefiklerimizdi onlar
  oğullar günahsız şükranlarımızı hak ediyorlar ki minnettarız biz de
  onlar kuşatmanın sonsuzluğunu yaşamadılar
  
  kaderi talihsizlikle mühürlenenler yalnızdır her zaman
  dalai lama’nın muhafızları kürtler afgan süvariler
  
  bunları yazarken şimdi uzlaşma taraftarları
  kahramanların partisine karşı hafif bir üstünlük sağladı
  sıradan duygu değişimleri işte
  ama kaderimiz hala dengede
  
  mezarlıklar yayılıyor sayımız azalıyor
  ama direniş sürüyor ve sonuna kadar sürecek
  
  kent düşse bile bir kişi de kurtulsa
  sürgünde taşıyacak kenti içinde
  ona bürünecek kent
  
  açlığa bakıyoruz ateşe ölümün yüzüne
  -ve en kötüsü- ihanete
  aşağılanmayan bir tek hayallerimiz