gabriel garcia marquez

• aşağıdaki iki yazının marquez'e ayit olduğu rivayet olunur:
  
  yasam için 13 satir gabriel garcia marquez
  
  yaşanan herşeyin bir sebebi vardir
  
  yasam için 13 satir gabriel garcia marquez
  
  1. seni sen olduğun için değil, seninle birlikte olduğumda ben olduğum için
  seviyorum.
  
  2. hiç kimse gözyaşlarını hak etmez, onlara lâyık olan kişi ise seni ağlatmaz.
  
  3. sen istediğinde sana aşık olmaması, sana aşık olmadığı anlamına gelmez.
  
  4. gerçek arkadaş, elini tutan, kalbine dokunandır.
  
  5. birisine yabancılaşmanın en kötü biçimi yanında oturuyor olup ona hiçbir
  zaman ulaşamayacağını bilmektir.
  
  6. hiçbir zaman gülümsemekten vazgeçme, üzgün olduğunda bile! gülümsemene
  kimin, ne zaman aşık olacağını bilemezsin.
  
  7. tüm dünya için sadece bir kişi olabilirsin fakat bazıları için sen bir
  dünyasın.
  
  8. zamanı onu seninle birlikte geçirmeye hazır olmayan biriyle geçirme.
  
  9. belki de tanrı uygun kişiyi tanımandan önce yanlış kişilerle tanışmanı, onu
  tanıdığında minnettar olman için istedi.
  
  10. "bitti" diye üzülme, "yaşandı" diye sevin.
  
  11. her zaman seni üzecek birileri olacaktır, yapman gereken insanlara
  güvenmeye devam etmek, kime iki defa güveneceğine daha fazla dikkat etmektir.
  
  12. birini daha iyi tanımadan ve bu kişinin senin kim olduğunu bilmesinden önce
  kendini daha iyi bir kişiye dönüştür ve kim olduğunu bilerek kendine güven.
  
  13. kendini çok zorlama, en güzel şeyler onları en az beklediğinde olur.
  
  "yaşanan her şeyin bir sebebi vardir" ....
  
  marquez'in değişik dillere çevrilerek internet üzerinden dünyayı
  dolaşan veda mektubu:
  
  tanrı bir an için paçavradan bebek olduğumu unutup can vererek beni
  ödüllendirse, aklımdan geçen her şeyi dile getiremeyebilirdim, ama en
  azından dile getirdiklerimi ayrıntısıyla aklımdan geçirir ve düşünürdüm.
  eşyaların maddi yönlerine değil anlamlarına değer verirdim. az uyur, çok
  rüya görür, gözümü yumduğum her dakikada, 60 saniye boyunca ışığı
  yitirdiğimi düşünürdüm. insan aşktan vazgeçerse yaşlanır. başkaları
  durduğu zaman yürümeye devam ederdim. başkaları uyurken uyanık kalmaya
  gayret ederdim. başkaları konuşurken dinler, çikolatalı dondurmanın
  tadından zevk almaya bakardım. eğer tanrı bana birazcık can verse, basit
  giyinir, yüzümü güneşe çevirir, sadece vücudumu değil, ruhumu da tüm
  çıplaklığıyla açardım. tanrım, eğer bir kalbim olsaydı nefretimi buzun
  üzerine kazır ve güneşin göstermesini beklerdim. gökyüzündeki aya,
  yıldızlar boyunca van gogh resimleri çizer, benedetti şiirleri okur ve
  serenatlar söylerdim. gözyaşlarımla gülleri sular, vücuduma batan
  dikenlerinin acısını hissederek dudak kırmızısı taç yapraklarından öpmek
  isterdim. tanrım bir yudumluk yaşamım olsaydı... gün geçmesin ki,
  karşılaştığım tüm insanlara onları sevdiğimi söylemeyeyim. tüm kadın ve
  erkekleri, en sevdiğim insanlar oldukları konusunda birer birer ikna
  ederdim. ve aşk içinde yaşardım. erkeklere, yaşlandıkları zaman aşkı
  bırakmalarının ne kadar yanlış olduğunu anlatırdım. çünkü insan aşkı
  bırakınca yaşlanır. çocuklara kanat verirdim. ama uçmayı kendi başlarına
  öğrenmelerine olanak sağlardım. yaşlılara ise ölümün yaşlanma ile değil
  unutma ile geldiğini öğretirdim. ey insanlar! sizlerden ne kadar da çok
  şey öğrenmişim. tüm insanların, mutluluğun gerçekleri görmekte saklı
  olduğunu bilmeden, dağların zirvesinde yaşamak istediğini öğrendim. yeni
  doğan küçük bir bebeğin, babasının parmağını sıkarken aslında onu
  kendisine sonsuza dek kelepçeyle mahkum ettiğini öğrendim. sizlerden çok
  şey öğrendim. ama bu öğrendiklerim pek işe yaramayacak. çünkü hepsini bir
  çantaya kilitledim. mutsuz bir şekilde... artık ölebilir miyim?