akiresu to kame

• sanata bakış açısını çok güzel anlatmıştır bu film. sanat bir yanılsamadır ve tek bir kişinin söyleminin altında kaybolup gider. yorumlarla birlikte kirlenir ve kaybolur. ardından geriye içi boşaltılmış, anlamsız kareler kalır. artık sanatı değerli kılan şey içerik değil, etiketidir.
  machisu'nun kendisi olamama ve travmaları idrak edemeyip yabancılaşma sürecinde belki de sadece resim yapması yeterli oluyor hayatta kalması için. ama bunu ünlü ressam olma, beğenilme gibi bir amaç uğruna ve başkalarının kalıplaşmış söylemleriyle yaptıkça anlamsızlaşıyor, o döngüde sıkışıp kalıyor. o akhilleus, piyasa bir kaplumbağa misali.
  sistemin, eğitimin insanları robot ve kopyaların kopyası haline getirmesini, taklitçilik ve özgünlük arasındaki farkın kaybolduğu ve birey kendi arzusuyla ne yapmaya çalışsa eğer zengin değilse engellendiğini ve kimse tarafından anlaşılmadığı gerçeğini yüzümüze vuruyor.
  galericilerin, sanat sever ikiyüzlülerin, şekilcilerin, paraya ve güce tapanların gözünde sanatçılar ya bir piyon ya da bir çöpe dönüşüyor. istisnalar olsa da kendin olma heyecanını söndürebiliyorlar. kişi hem piyasanın istediğini yaparak hem de kendi istediğini gizlice yaparak da yaşayabiliyor. ama ikili hayatlar yaşamak ya da isyankar bayraklarıyla ifşalanmak zorunda kalan sanatçılar birer kurban oluyor. daha hayata başlarken bile idrak seviyesi sadece çalış, köle ol, popüleri, dayatılan sırayla yaşa, sorgulama seviyesinde olan zeki kişiler tarafınca sadece resim yapmak isteyen kişilere deli gözüyle bakılıp, dalga geçilip ve dışlanan bir toplumdan sevgi ve empati beklemek eğer çıkarlar yoksa zor olabiliyor. insanların yapılan herşeye bir bahanesi ve kalıbı olabiliyor. burada herşeyin bir yanılsama olduğunu unutmamak kalıyor geriye. önemli olan şey tüm bunları ve benliklerini aşıp, gerçeğin ne olduğunu bulup, idrak edebilmekte ve süreçte kendin var olabilmekte.
  kitano'yu çok severim. bu filmle ar damarıma bassa da süreci çok güzel anlatmış ve başarılı bir otoportre çıkartmış.
  puanım: 10/10