hiçbir şey istememenin mutluluğu

• asgari şartlar dışında (kötü yaşam standardından, fakirlikten bahsetmiyorum) yani şöyle:
  
  - faturalara ve karnımı doyurmaya yetecek asgari miktarda bi para
  - idare edecek bi pc
  - işimi görecek bi telefon
  - kışın üşümeyeceğim bi ev
  
  şunlar dışında hiçbir şeye ihtiyacım yok hayatta. bazen varmış gibi yapıyorum ama o kadar ihtiyacım yok ki. insanlar (onları suçlamıyorum) arabalardan, evlerden, kıyafetlerden, yemeklerden bahsediyor bazen kıramıyorum ben de "aaa ne güzel olur, aaa tabi canım ben de isterim... aaa tabi tabi büyük ihtiyaç şu zamanda" falan diyorum. (ne yapayım yabani de değilim insanları sevmesem de sevdiğim insanlar var -ikisi ayrı şeyler elbette-) ama hiçbir şey istemiyorum, hiçbir şeyi de beklemiyorum. hayattan beklediğim şeyler/istediğim şeyler nesnelerin içinde değil.
  
  bu beni çok huzurlu kılıyor, rahat hissettiriyor. sakin olmak, nesnelere-insanlara-işlere karşı bir hırs duymamak, "bunu kesinlikle almalıyım" "bu işe kesinlikle sahip olmalıyım" demiyorum. elbette özgürlük geyiği yapmayacağım özgürlük falan hikaye ama insanı rahat hissettiren bir şey işte. olsa hayır demeyeceğim ama olması için çırpınmayacağım şeyler işte her neyse, çok büyük bi konfora sahibim bunu bilerek yaşamam gerek hepsi bu.
  
  "böyle başladı ve sürdüydü önümdeki katışıksız
  yokuş: sandım ve inandırdım belki,
  gönlümü ve aklımı dağlamamış hiçbir işarete
  oysa inanmadım. hazırdım her an
  kurduğum çadırı söküp yolcu çıkmaya,
  kaldım burada: iğne ve ağ, ipek ve masal,
  sis ve köpük arası yazdım öykümü defterden
  deftere: aradım bulamadım altın anlamı,
  ama farkettim altındaki anlamı -- uyanıp
  kan içinde bir gece, sivrilttim öteki ucu
  iyice:
  
  biraz daha arınmış ışık gerek bana,
  biraz daha koyu bir mürekkep,
  biraz daha felç sağ elim ve parmakları için,
  biraz daha zaman ve bu zamandan geçmek:
  birkaç soluk boyu belki, belki birkaç çağ için
  biraz daha cüret
  ve korku,
  tılsım ve trajedi gerek."