sonunu söyleme bana

• iki sene önceydi herhalde yurtlar bölgesinden cepa veya kentpark'a tek başıma yürüyüp gece seansında izlemiştim loving vincent filmini. sanırım van gogh'u fazlaca sevmemden, hüzün karışımı adsız bi duyguma bu şarkı eşlik ederken yine tek başıma dönmüştüm yurduma. ne güzel geceydi, ne güzel günlerdi. böyle kasvetli günlerde hatırlayınca daha bi tuhaf oluyor insan. vega olmasa ne kadar eksik hissederdim kimbilir. iyi ki varlar