rasim özdenören

• yeni şafak'ta genelde rahat/kolay okunan yazılar kaleme alan yazar. hafif yokuşlu bir yoldan aşağı inermiş gibi okuyuveriyor insan yazıyı. buyrun bugünkü yazısı:
  
  kavga
  işler olması gerektiği gibi olmalı diye düşünerek sokağa çıkıyorum. olması gerekenin ne olduğunu sormuyorum.yazıma son noktayı koyarak sokağa çıkmış olmanın tadını başka bir mutlulukla değiştirmek istemiyorum.
  
  yolum oldukça keskin açılı bir yokuş: aşağı inerken kendimi iyi duyumsuyorum. ayakkabımın altı yumuşak yapma kauçuktan. kauçuğun tabanımın altında ezilirken kendini güvende duyumsamak da iyi.
  
  birazdan metroya atacağım kendimi. oradan sakarya'ya çıkmayı tasarlıyorum. ben borsayı balıkçı etiketlerinden izlerim. bunun bana yanlış olduğunu söylemeye kalkışan olmadı şimdiye değin. balık fiyatlarının nasıl takarrür ettiğini herkes bilir. balık bolsa ucuzlar, değilse pahalı olur. her şey gibi… ne var ki, balığın bol olduğu dönemler, her zaman, her şeyin iyi gittiği bir zamana denk düşer. karada başka şeyler kötüye giderken, denizde balığın bol olması, orada bol olsa bile bunların ağa takılması az rastlanan olaylardandır. iyiyse her şey denizde de iyidir, karada da…
  
  kafamı daha çok, mertliğin cüsse ile ilgili olmadığı noktasına takmıştım. nice pazılı adamın bir höt demekle kaçtığını, tırstığını görmüşüzdür.
  
  balıkçı tezgahlarını izleyerek yoluma devam ediyorum.
  
  köşedeki dönerciden yayılan mis gibi kokuyla ciğerimi dolduruyorum.
  
  şansım varsa, şimdi içinde bulunduğum vaktin ezanını da işitebilir ve kendimi kitapçı tezgahlarının cazibesine kaptırmadan namazımı da eda edebilirim.
  
  oyalanıyorum.
  
  fakat ezan işitilmiyor.
  
  ben, yer altındaki kitapçıma doğru yürüyorum.
  
  derken, yol üstü lokantaların arasından birbirini tartaklamaya hazır iki iriyarı delikanlı yolun ortasına doğru fırlıyor.
  
  daha narin olanı, daha iri kıyım olanına:
  
  - sözünü geri al, diye sesleniyor. sesinin tınısı hiç de tehdit edici değil. aynı anda gözlüğünü çıkartmış, masaları caddeye taşmış olan lokantanın masasının üstüne koymuştu.
  
  her şeyin bir raconu olmalı, değil mi?
  
  sükûtun da?..
  
  tehdidin de?..
  
  sövmenin de?..
  
  sükûtunun ardında durabilmeli insan.
  
  sövmesinin de…
  
  iki delikanlı, ben yanlarından geçerken birbirini tartmaya başlamıştı.
  
  irikıyım olanı öbürüne sövmüş.
  
  sövülen, ötekinden sözünü geri almasını istiyor.
  
  beriki horozlanıyor.
  
  horozlanan, yani söven, ötekine üstünlük taslıyor. ötekinden daha iri görünüyor. pazıları gömleğinin kollarına sığmıyor.
  
  sövülense narin yapılıydı. incecikti. üstelik miyop…
  
  -sözünü geri al, diye seslendi bir daha. sesinde tehdit tınısı yoktu, yalın biçimde bir talepte bulunuyordu.
  
  iri yarı olan sıkılı yumruklarını omuzları hizasına kaldırmıştı. besbelli meydan okuyordu sövdüğü delikanlıya. birden nasıl olduğunu anlayamadım, göz açıp kapayıncaya kadar, iri kıyım delikanlı narin olanın altında debelenmeye başladı. narin delikanlı bir eliyle ötekinin boğazını sıkıyor, bir eliyle de yüzünü yumrukluyordu. çam yarması: “imdaaaaaat!” diye bağırmaya başladı. sanırım herkes çam yarmasının küstahlığına tanık olduğundan yardım çağrısına aldırış etmedi. çam yarması bu kez “poliiiis!” diye çırpınmaya başladı. ne ilginç, ortalarda polis de yoktu. narin delikanlı çam yarmasının kafasını saçından tutup birkaç kez kaldırım taşına vurdu ve ayağa kalktı. ötekinin ağzı burnu kan revan içinde kalmıştı. sersemleyerek ayağa kalktığında bir kez daha küfretti. narin delikanlı, onun suratına sıkı bir yumruk indirdi ve o yumruk onu yere yuvarladı. bu pis herifin yediği dayağı seyretmek bile iğrenç göründü bana. oradan ayrılırken her şeyin bir raconu olmalı diye yarım bıraktığım düşüncemi, dayak yemenin de bir raconu olmalı diye tamamlıyordum. bu herif, dayak yemesini de bilmiyordu. evet, dayak yemenin bile bir raconu olmalı. evet. evet.
  
  http://yenisafak.com.tr/…6.04.2007&y=rasimozdenoren