de providentia

• ölümden korkulmaması hususu ve bedenin zorluklar karşısında mücadele ede ede ayakta kaldığı, insanı insan yapan şeylerin ve onu ayakta tutan şeylerin yaraları olduğu konusunda hemfikir olmakla birlikte tüm bunları teslimiyet ile bağdaştırmak noktasında uyuşamıyoruz lucius annaeus seneca ile. ve hatta bunu “benim kötülük problemime karşı cevabım da burada saklıdır”a çıkacak şeklindeki yorumları da tatmin edici değil.
  
  bilge insan ve tanrının amacının ne olduğu hususundaki cevapları da belirsiz sularda yüzüyor, zira iyi ve kötü meselesinde tanım veya tasvirler yerli yerine oturmuyor.
  
  öte yandan bu kitabın meselesine pek dahil edilmese de ufak çaplı girişilen “tanrı kanıtlaması” meselesinde ciddi hayal kırıklığı yaşadığımı da ifade etmeliyim. vasat altı denilebilecek noktadan dile getirilebilecek “muhtarsız köy olmaz” tarzından kanıtlama meseleleri sahiden şaşırtıcı.
  
  elbette tanrı denilenin kanıtlanması veya aksi, her durumda benim açımdan manasız ama buna girişen birinden de (bu seneca olunca) bu denli tipik ve basit söylemler de beklemiyorsun.