trains

• trenler.. uzun yolların birleştirdiği vagon vagon ses..
  
  bir trenin, son durağa ulaşana kadar çıkarttığı tüm sesleri bir araya getirin, anlamsızmış gibi gelse de aslında çok anlamlıdır. trenin içindeki insan için anlamı vardır. ulaşana kadar, tren yolundan çıkan her ses geriye doğru bir sayıştır. bu seslerin fazlasıyla aksak oluşu da bu yüzdendir; kavuşmanın verdiği heyecan, kavuşamamanın yaşattığı korkuyla karışır, bazen heyecan bazen de korku ağır basar.
  bazen kısa bir sessizlik olur, görünüşte heyecan korkuya yenilmiştir.. ancak o an tekrar başlar yollar aksamaya, raylar esnemeye.
  
  60 ton melek dünyaya düşer ve görüntü bulanır, metal yığın gibi ağır bir ışık huzmesi çarpar gözkapaklarına, yazın sıcaklığı gözyaşlarının kurumasına yol açar.. kavuşma anında bile ağlayamaz gözler..
  
  binlerce ağır aksak sesin tamamladığı yapboz sonunda yerini bir rahatlamaya bırakır. uzun bir “oh” çekercesine kendini atmosfere bırakan basınç, üzerindeki baskıya katlanmanın ödülünü alacaktır. kendini şanslı görmesi de bu yüzdendir, heyecanı ve korkusu sonunda diner ve gerçekleşmesini beklediği anın tadını çıkarmaya başlar kavuşan..
  kavuşmanın tadı sevgiden öldürecek gibidir, o an sadece bir kelime bile ruhu bedenden ayırmaya yetebilir..
  
  sadece bedenleri taşımaz trenler; anıları, heyecanları, korkuları, ruhları, sesleri, görüntüleri, acıları, geçmişi, şimdiyi ve geleceği.. porcupine tree’nin kulaklarımdan ruhuma taşıdığı ne varsa, hepsini..