sonder

• adını bilmeden çok defa yaşadığım bir aydınlanma halidir benim için.
  
  "şimdi şu insan olsaydım..." diyip o insan olduğumu hayal ediyorum ve onun gözlerinden kendime bakıyorum. tam o an muazzam değersizleşiyor varoluşum ve herhangi biri oluveriyorum. hani arabayla giderken, uzakta tek başına yürüğünü gördüğünüz o kişi var ya, işte aslında o kişi sizsiniz. hani toplu taşımanın camından bakarken dışarıda bekleyen bir insanla göz göze gelirsiniz... çok defa dışarıda beklerken göz göze geldim aracın içindeki insanla; bir an o ben ve ben de o oluyorum. tüylerim ürperiyor.
  
  neyse ki hepimizin aynı oranda değersiz oluşu, belli bir değerin de göstergesi. bir oksimoron. nihilizmdeki, "iyi ki hayatın hiçbir anlamı yok, aksi halde bu yükün altında ezilirdik ve onun karşısında değerimiz kalmazdı" anlayışı gibi...