future nostalgia

• ilk dinleyişte bana lady gaga'nın the fame dönemini hatırlatan harbiden çok iyi pop albümü.
  
  albümü 4 sefer dinledikten sonra gelen edit: öncelikle the fame albümüne nasıl benzettiğimi kısaca açıklayayım. iki albümde ''saf pop albümü nasıl olmalı?'' sorusunun tam cevabı. uzundur alamadığım pure pop tadını aldım future nostalgia'da. diğer taraftan lady gaga kariyerinde the fame albümü nasıl sıçrayış basamağı ise dua lipa için de future nostalgia aynı işlevi görecek.
  
  albüme gelirsek zaten birçok yazarın da belirttiği gibi çok güzel albüm. şöyle güzel, böyle güzel demek yerine albümün eksilerine odaklanmak istiyorum ben. bana kalırsa albümün en büyük eksisi hemen hemen tüm şarkıların aynı formülle yazılması. ilk bölüm - nakarat- ikinci bölüm - nakarat - köprü - back vokalli çıkış. taylor swift'in hemen her albümünde yaptığı şey, bana kalırsa artık hiçbir albenisi kalmadı. ikincisi üst düzey bir iş yok, asla trendsetter bir albüm değil. herhangi bir risk yok, kimse kimseyi kandırmasın. evet, çok güzel albüm ama efsaneleşecek şarkı yok. yıllar sonra güzel albümdü deyip yine alır dinleriz ama üzerinde saatlerce konuşamayız.
  
  son olarak albüm devamlı madonna'nın confessions on a dance floor albümüne benzetilmiş. sevgili yazarlar, albümün tam olarak neresi benzettiniz sorabilir miyim? iki albümün de müzikal tavrı, anlattıkları birbirinden oldukça farklı. hele ki coadf gibi bir efsaneyi future nostalgia ile karşılaştırmak? future nostalgia'da bir tane hung up, sorry, ısaac ayarında bir şarkı var mı? evet dua lipa madonna'ya öykünmüş ama true blue albümüne öykünmüş. bazı şarkılardaki rock vokalleri gerçekten true blue albümünü andırıyor. yine albümün genel 80ler tavrı true blue albümünü andırıyor. ama asla confessions on a dance floor'u anımsatmıyor.