argento

• ankara’da tanıştığım ilk insan, sevgili kardeşim… ağır bir sorumluluk bence bu sana. o günden beri birini dinlemek zorunda olmak, birinin ilk arkadaşı olmak, her zaman yanında olmak zorunluluğu… ne olursa olsun ondan taraf olmak, onu ondan daha iyi tanımak, kendine attığı yalanlarda bile doğruyu bilip onun için en iyisinin ne olacağına kafa yormak. gerçekten çok büyük sorumluluk ve her babayiğidin harcı değil.sen bu görevi layığıyla bugüne kadar yerine getirdin kardeşim. sabahlara kadar konuştuk, akşamlara kadar uyuduk sonra, kendi dilimiz oldu en sonunda 3 beş cümleden, kelimeden, mimikten ibaret. bazen sadece göz göze gelmemiz yetti, anında mesajlar alındı verildi. hafızamı kaybetsem, her şey silinse yine de seninle o sevgililer gününde sevgilisiz kalıp eternal sunshine’ı izlememizi unutmam. jack ve tyler bile bu kadar iyi bir ikili değildi, biz farklı vücutlarla başardık bunu. bak kendimizle gurur duyacağımız ne kadar çok şey var; biz varız, dostluğumuz var ve amolimiz var. hikayelerimizden hiçbirini anlatmaya gerek yok burada. son 4 senedeki tüm hikayelerimde başroldesin çünkü.sana son mektubumla yazımı noktalıyorum çünkü bir tek sen anlarsın yine:
  
  “sevgili kardeşim,
  sanırım 12 ocak 2007 günü sana layık olamayacağım... mesajı kendi kendime göndersem yine de geçerliliği olur mu bilmiyorum ama onun bu işle pek ilgilenmediği kesin. umarım tahminlerim yanlış çıkar ve senin dediğin klişeler yıkılır.
  sevgiler”