dante alighieri

• "limbo" tasviri ve oradaki kişilere yaklaşımı batı avrupa hümanizmasının temel taşlarındandır.
  
  sen kalk selahattin eyyubi'yi limboya koy!
  
  (bkz: ibni rusd) ve (bkz: ibn i sina) için yazdıklarına ne demeli?
  
  the uncanonical dante: the divine comedy and ıslamic philosophy ( (bkz: kanonik) olmayan dante: ilahi komedi ve islam felsefesi)
  
  paul a. cantor
  
  (aşağıda google tercümesi var)
  
  --- spoiler ---
  
  the portrayal of the ancient philosophers in limbo seems a very unorthodox act on dante's part, as he displays a proto-renaissance admiration for a variety of forms of classical virtue.
  
  but the situation seems even odder when we go down the cast of characters in limbo and discover that several important muslim figures are present.
  
  here dante is really stretching the idea of virtuous pagans. ıt is one thing to put ancient greeks, trojans, and romans in limbo (though dante appears to be the only christian who did so). all these figures were born before the coming of christ, and hence had no opportunity to receive the [end page 143] christian revelation, be baptized, and hence be saved.
  
  but what are muslims doing in dante's limbo? by any definition of limbo, including the one dante has virgil offer (iv, 37), muslims do not belong. they were born well into the christian era, and thus had the opportunity to become christians.
  
  they cannot offer a geographic excuse, like the man born on the banks of the ındus river dante mentions in the paradiso who simply lives too far removed from christian teaching (xix, 70-78). then, as now, muslims lived in close proximity to christians, many of them in the holy land itself. 17
  
  ın the european middle ages muslims represented the chief enemies of christianity, an attitude solidified by dante's time by many years of christian-muslim conflict in the crusades. and who of all people should show up in dante's limbo but saladin, perhaps the greatest of all the muslim warriors during the era of the crusades and the most successful against christian forces? to be sure, saladin was admired for his nobility and greatness as a warrior by his military opponents from christian europe.
  
  but this was the admiration of soldiers for one of their profession.
  
  a theologian is supposed to have different standards for judging people, and it is most peculiar that dante chooses to assign as comfortable a berth as possible in the afterlife to saladin, the great warrior against christianity. 18
  
  the final two figures named in canto iv are also muslims, two of the most famous medieval ıslamic philosophers, avicenna and averroës. although both are fascinating figures, ı will concentrate on the more important of the two, averroës, or abu al-walid muhammad ıbn ahmad ıbn rushd, to give him his full arabic name. 19
  
  ın canto iv, dante calls him the man who made "the great commentary" ("'l gran comento"; iv, 144), referring to the many commentaries averroës wrote on the books of aristotle.
  
  through these works averroës exerted a great influence on the christian thinkers of europe such as st. thomas aquinas. but the extent of averroës's influence on medieval christian thought does not mean that he was widely respected or even accepted in the european christian intellectual community.
  
  on the contrary, averroës was probably the most widely condemned thinker in the medieval christian world. he was generally regarded as a free thinker, subversive of all religious orthodoxy, and the term averroism became virtually synonymous with atheism in the late middle ages and early renaissance. 20
  
  the charge of averroism was one of the most serious accusations that could be made against a medieval thinker.
  
  thus one would think that dante would have placed averroës among the heretics in the ınferno or perhaps among the schismatics with [end page 144] mohammad and alì. 21
  
  ınstead he places averroës with the ancient philosophers dante greatly admired, thus giving an honored position to perhaps the most feared and hated thinker in the christian middle ages.
  
  averroës could not make the excuse that socrates, plato, and aristotle could make of having been born before the coming of christ.
  
  averroës was in fact born in 1126 ad in c. averroës could not make the excuse that socrates, plato, and aristotle could make of having been born before the coming of christ.
  
  averroës was in fact born in 1126 onored position to perhaps the most feared and hated thinker in the christian middleen in our general ignorance of muslim history we try to imagine how in the middle ages ideas from, say, baghdad could have made it all the way to florence. but in fact the ıberian peninsula was for several centuries one of the centers of the ıslamic intellectual world, and thus averroës was virtually dante's neighbor. 22
  
  dante was in fact accused of being an averroist, 23 and he refers to averroës directly and indirectly several times in his writings. sometimes he speaks of averroës approvingly and even cites him as an authority he accepts, sometimes he appears to be critical of averroës, but even just to mention him by name was a daring act in dante's day.
  
  averroës was most famous, or rather infamous, for his understanding of the human soul, worked out in terms ultimately derived from aristotle, the possible and the active ıntellects.
  
  this subject is extremely complicated and obscure, 24 deliberately so because of its dangerously unorthodox implications.
  
  at the risk of oversimplifying the matter, ı will concentrate on averroës's idea of the unity of the possible ıntellect, his paradoxical claim that all humanity shares a single intellect.
  
  the reasoning behind this strange idea goes something like this: when we think a rational truth, such as 2 + 2 = 4, we all think alike and in that sense participate in the same intellect. the key corollary of this idea is that insofar as we participate in the unity of the possible ıntellect, we also participate in its eternity.
  
  thus averroës could in effect say that our souls are eternal by virtue of apprehending eternal truths such as those of mathematics.
  
  ın short, averroës's conception of the possible ıntellect allowed him to speak of the immortality of the human soul without implying the survival of the individual soul after death.
  
  ın talking of the unity of the possible ıntellect, he was basically coming up with a notion of species immortality for the human race.
  
  ı cannot overemphasize how daring it was for dante to refer to averroës by name in this passage.
  
  ın discussing the possible ıntellect he was dealing with one of the most sensitive and inflammatory subjects in late medieval thought, and to bring up averroës explicitly in this context was to wave a red flag in the face of church authorities.
  
  ıt was in fact one of the principal reasons why pope john xxıı had de monarchia burned in 1329 in bologna and the catholic church officially placed it on its ındex of forbidden books in 1554 (it was not removed until the nineteenth century, when the averroist scare apparently had blown over).
  
  dante employs the idea of the possible ıntellect precisely in averroës's sense, suggesting that philosophers form a community of thought over the centuries, that the gradual perfection of human thought grows out of a conversation among philosophers over time.
  
  we see now how profoundly appropriate it is that averroës be placed in dante's limbo.
  
  limbo is precisely an allegorical representation of averroës's idea of the possible ıntellect.
  
  the eternal conversation of the philosophers in dante's limbo is a metaphor for what averroës meant by the immortality of human thought.
  
  how far this metaphorical conception of immortality can be extended throughout the divine comedy is a profound question for the interpretation of dante.
  --- spoiler ---
  
  (bkz: http://muslimphilosophy.com/ip/tud.htm)
  
  google tercümesi
  
  eski filozofların limbodaki tasviri, çeşitli klasik erdem biçimleri için proto-rönesans hayranlığı sergilediğinden, dante tarafında çok alışılmadık bir eylem gibi görünüyor.
  
  ancak durum, limbo'daki karakterlerin kadrosuna indiğimizde ve birkaç önemli müslüman figürün mevcut olduğunu keşfettiğimizde daha da garip görünüyor.
  
  burada dante erdemli paganlar fikrini genişletiyor. eski yunanlıları, truvalıları ve romalıları limboya sokan bir şeydir (ama dante bunu yapan tek hıristiyan gibi görünüyor). tüm bu figürler isa'nın gelmesinden önce doğmuştu ve bu nedenle hıristiyan vahiyini alma, vaftiz olma ve dolayısıyla kurtarılma şansları yoktu.
  
  ama müslümanlar dante'nin limbo'sunda ne yapıyor? dante'nin virgil örneği geçerlidir ancak (iv, 37) herhangi bir limbo tanımı ile, müslümanlar limbo'ya ait değildir. hıristiyanlık döneminde doğdular ve böylelikle hıristiyan olma şansları vardılar( bu şansı kullanmadılar.)
  
  paradiso'daki hristiyan öğretisinden çok uzakta yaşayan, indus nehri kıyısında doğan adam gibi coğrafi bir bahane sunamazlar (xix, 70-78). o zaman da şimdi olduğu gibi, müslümanlar hıristiyanların çok yakınında yaşadılar, birçoğu kutsal toprakların ta içindeydi
  
  avrupa ortaçağında müslümanlar, hıristiyanlığın baş düşmanlarını temsil ediyordu. ve devam eden haçlı seferleri ile bu kanı insanlar arasında yerleşmişti. haçlı seferleri sırasında belki de tüm müslüman savaşçıların en büyüğü ve hıristiyan güçlerine karşı en başarılı olan saladin'in limbo'da ne işi olabilie ki? kuşkusuz, saladin bir savaşçı olarak asalet ve büyüklüğünden ötürü hayranlık uyandırmıştı.
  
  ama bu askerlerin mesleği için hayranlık duymasıydı.
  
  bir teologun insanları yargılamak için farklı standartlara sahip olması beklenir ve dante'nin öbür dünyada, hıristiyanlığa karşı büyük savaşçı olan saladin'e mümkün olduğunca rahat bir yer atamayı seçmesi en azından tuhaftır. 18
  
  canto iv 'de bahsedilen müslüman iki figür ise, en ünlü ortaçağ islami filozoflarından ikisi, avicenna ve averroës. her ikisi de büyüleyici figürler olmasına rağmen, tam arapça adı ile, averroës veya abu al-walid muhammad ıbn ahmad ıbn rushd'ün önemine odaklanacağım. 19
  
  canto iv'de, dante ona averroës'in aristole kitapları üzerine yazdığı birçok yorumdan bahsederek "büyük yorumcu" 'l gran comento"; iv, 144) der.
  
  averroës bu eserler sayesinde st. thomas aquinas' etkilemiştir. ancak averroës'in ortaçağ hristiyan düşüncesi üzerindeki etkisinin derecesi, ona avrupa hristiyan entelektüel topluluğunda geniş çapta saygı duyulduğu veya hatta kabul edildiği anlamına gelmez.
  
  aksine, averroës muhtemelen ortaçağ hristiyan dünyasında en yaygın kınanan düşünürdü. genellikle tüm dini ortodoksiyi yıkıcı, özgür bir düşünür olarak kabul edildi ve averroizm terimi, orta çağın sonlarında ve erken rönesansta ateizmle neredeyse eş anlamlı hale geldi. 20
  
  averroizmin suçlaması bir ortaçağ düşünürüne karşı yapılabilecek en ciddi suçlamalardan biriydi.
  
  bu nedenle, dante'nin averroës'i cehennemde sapkınlar arasında ya da belki de [son sayfa 144] mohammad ve alì ile şizmatikler arasında yerleştireceği düşünülebilir. 21
  
  fakat dante, averroes'i büyük saygı duyduğu eski filozoflarlar ile aynı yere yerleştirir, böylece hıristiyan ortaçağında belki de en korkulan ve nefret edilen düşünürüne onurlu bir pozisyon verir.
  
  averroës, sokrates, platonun ve aristolün isa'nın gelmesinden önce doğmuş oldukları bahanesine sığınamazdı.
  
  averroës aslında 1126 yılında c. averroës, sokratesin, platonun ve aristonun isa'nın gelmesinden önce doğmuş olabileceği bahanesini kuramadı.
  
  averroës aslında 1126'da doğdu, belki de müslüman tarihi hakkında genel cehaletimizlhıristiyan ortaçağlarında en korkulan ve nefret eden düşünür için, diyelim ki bağdat'ta neşet eden fikirlerin nasıl floransaya gelmiş olabileceğini hayal etmeye çalışıyoruz . ama aslında ıberian yarımadası birkaç yüzyıl boyunca islami entelektüel dünyanın merkezlerinden biriydi ve bu nedenle averroës neredeyse dante'nin komşusuydu. 22
  
  dante aslında 23 yaşında bir averroist olmakla suçlandı ve yazılarında averroes'e doğrudan ve dolaylı olarak birkaç kez atıfta bulundu. bazen averroes'ten olumlu bir şekilde bahseder ve hatta kabul ettiği bir otorite olarak bahseder, bazen averroës hakkında eleştirel görünmektedir, ama sadece isminden bahsetmek bile dante'nin gününde cesur bir eylemdi.
  
  averroës, insan ruhunu anlaması nedeniyle, en nihayetinde aristotle'den türetilmiş olası ve aktif akıl terimleri üzerine çalıştığı için meşhurdu.
  
  konu son derece karmaşık ve belirsiz, ve bu nedenle tehlikeli idi.
  
  konuyu aşırı basitleştirme riskini alarak, averroës'in tüm insanlığın tek bir olası aklı paylaştığı paradoksal iddiası olan olası aklın birliği fikrine odaklanacağım.
  
  bu garip fikrin arkasındaki mantık şudur: 2 + 2 = 4 gibi rasyonel bir gerçek düşündüğümüzde, hepimiz benzer düşünürüz ve bu anlamda aynı zekâya katılırız. bu fikrin en önemli sonucu, olası aklın birliğine katıldığımız sürece, sonsuzluğuna da katıldığımızdır.
  
  bu nedenle averroes aslında ruhlarımızın matematik gibi ebedi gerçekleri kavramasıyla ebedi olduğunu söylemekte. ( akinalı thomas bilimsel bilginin tanrıdan geldiğini savunurken burayı dikkate almış olmalı)
  
  kısacası, averroës'in olası akıl konsepti , bireysel ruhun ölümden sonra var olacağını ima etmeden insan ruhunun ölümsüzlüğünü iddia etmesini mümkün kıldı.
  
  olası entelektüelliğin birliğinden söz ederken, temelde insan ırkı için ölümsüzlük kavramını ortaya koyuyordu.
  
  biter.
  
  burası önemli;
  
  dante employs the idea of the possible ıntellect precisely in averroës's sense, suggesting that philosophers form a community of thought over the centuries, that the gradual perfection of human thought grows out of a conversation among philosophers over time.
  
  we see now how profoundly appropriate it is that averroës be placed in dante's limbo.
  
  limbo is precisely an allegorical representation of averroës's idea of the possible ıntellect.
  
  the eternal conversation of the philosophers in dante's limbo is a metaphor for what averroës meant by the immortality of human thought.
  
  google tercümesi
  
  dante, olası ortak akıl fikrini tam olarak averroës anlamında kullanır, filozofların yüzyıllar boyunca bir düşünce topluluğu oluşturduğunu, insan düşüncesinin kademeli mükemmelliğinin zaman içinde filozoflar arasındaki bir seri konuşmadan büyüdüğünü gösterir.
  
  averroës'in dante'nin limbo'suna yerleştirilmesinin ne kadar derin uygun olduğunu şimdi görüyoruz.
  
  limbo, averroës'in olası (insanlığın ortak ) aklı fikrinin tam olarak alegorik bir temsilidir.
  
  dante'nin limbo'sunda filozofların ebedi sohbetleri, averroes'in insan düşüncesinin ölümsüzlüğü ile ne kastettiğinin metaforudur.
  
  biter
  
  özetin özeti : dante insanları takva ve iman ( kulluk görevlerini ifa etme ) dereceleri ile değil ortak akıl ve erdemleri ile yargılamış, bu tutumu ile hümanizmaya önayak olmuştur.
  
  not tercümenin terim ve kavram kusurları için oldsalt yardımlarınızı sevinçle kabul eder.