yalnızlık

• bugüne dün sabah uyanmıştı
  koynunda acımasız yalanlarla
  aslında gözünü açtığında
  korkmadı yalnızlıktan
  yalanlardan korktuğu kadar
  bütün ipler birbirine bağlanıyordu gerçekte
  o'nu zaten
  gerçekler yalanlara
  yalanlar yalnızlığa
  yalnızlığı da hüzünlere bağlamıştı...
  
  yarınlarını dünde yaşamaya alışıktı
  yavaş yol almayı seven suskun yüreği...
  sonra birden,
  acımasız bir aşk çaldı, yüreğinin keşfedilmemiş kapısın
  bu o'nu coşturdu
  yavaş yol almaya alışık yüreği
  başladı dolu dizgin koşmaya...
  
  çabuk gem vurdular ama, birden devrildi...
  ayılmadan gerçeklere, yalan rüyalar geçti göz önünden
  sadık dost çıkageldi sonra...
  yalnızlığı idi o...
  yalnız bırakmadı o'nu.
  kucakladı narin bir şekilde
  yavaşça incitmeden
  hüzünlerin kucağına bıraktı o'nu
  sessiz, alışık, başkaldırmadan...
  hatta belki şaşkınlıktan
  rahattı hüznün kucağında
  ve sadık dost yanı başındaydı
  sır çevirmemişti o'na
  diğer tüm gerçeklerden öte...
  
  bu sabah,
  geniş hüzün yatağında
  koynunda yalnızlığı ile uyandı
  ve daha sıkı sarıldı...