hesabın var mı? giriş yap

  • bu filme komedi filmi diyenlerin aklından zoru olduğunu düşünüyorum açıkcası.kara mizah bile değil bildiğin dram. izlerken içim daraldı yeminle. ama colin farrel süper oynamış hakkını yemiyim irish aksanı yeter zaten. ralph fiennes her zamanki gibi çok karizmatikti. her ne kadar colin'in oynadığı karakter ray, brugge için shithole dese de, brugge'ün muhteşem bir şehir olduğunu tekrar görme fırsatı buluyoruz bu filmde. mutlaka gidip ziyaret etmek lazım. ilginç bir senaryo, iyi oyunculuklar ve süper şehir görüntüleri içeren bir film. izleyin.

  • bu arkadaş dün amerika galibiyeti sonrası zehra'ya ''maç içinde zaman zaman düşüş yaşadın'' diya başlayan anlamsız saçma sapan, gerçekle alakası olmayan bir soru sorup daha teri kurumamış kızı ''düşüş yaşadığımı düşünmüyorum'' diye savunma yapmak zorunda bırakarak sevincinin içine sıçan arkadaş değil mi?

    kardeş sizi seçerek falan mı alıyorlar? canlı yayında kızın yüzü değişti lan...

  • köpekten korkmak da suç oldu amk.
    korkar, korkabilir; yaklaştırmayıver köpeğini. çok mu zor?

    pardon ya, sokaklar köpeklerindi, fazlalık olan bizdik; unutmuşum.

    bıktık lan hayvan faşizminizden; yeminle bak!

    sevgi değil, faşizm dedim; ikisi ayrı şeyler.

  • hazır tercih dönemi yaklaşmışken benim de bu konuda söyleyeceklerim var.

    1- öncelikle şunu bilmek gerek. zor bir süreç, oldukça yıpratıcı. bu yüzden gelen puanı hemen değerlendirip, bir yere yerleşmek isteyebilirsiniz fakat yanlış şık 1 yıl, yanlış üniversite 4 yıl, yanlış meslek 40 yıl kaybettirir demişler.

    2- aceleci davranıp, yanlış bir karar almadığımız ve istediğimiz puanın geldiğini düşünelim. o zaman önce bölüm daha sonra ise üniversite için değerlendirmeler yapacağız.

    bölüm konusu:

    kesinlikle ama kesinlikle kendinizi keşfetmeniz önemli. öncelikle neleri sevdiğinizi, daha sonra sevdiğiniz şeylerin sizi ülke ve dünya koşullarında ne kadar mutlu edebileceğini, size ne gibi imkanlar tanıyabileceğini hesaplamaya çalışın. maaş konusuna kafanızı çok takmayın. sizi tatmin eden bir işiniz olduktan sonra bu daha geri planda kalacak. üstelik tatmin eden iş güzel başarılar ee haliyle bu da iyi paralar getirecektir. bölüm konusunda sevdiğiniz şeyleri rutine dönüştürdüğünüzde de keyif aldığınızı fark ettiniz. peki şimdi ne yapmalı? karar verdiğiniz bölüm doğrultusunda bu sizi türkiye koşullarında, dünya koşullarında ne kadar mutlu eder? mesela öğretmenlik istiyorsunuz ama türkiye'de oldukça zor bir süreç bekliyor okuldan sonra bu meslek için. buna hazır mısınız? dünyada ise bazı ülkelerde ciddi anlamda değer verilen bir meslek. bu noktada bunları hesaba katmalısınız. kendinden emin olmayanlar için ise naçizane tavsiyem: meslek değil joker bölümler tercih etmeleri. mesela işletme joker bir bölüm olabilir. işletmecilik de yapabilirsiniz, dijital pazarlamayla da ilgilenebilirsiniz. sıkıntı çekmemek için yabancı dil konusuna odaklanırsanız sizden süperi olamaz.

    üniversite konusu:

    evet, yanlış meslek 40 yıl kaybettiriyorsa yanlış üniversite de 4 sene kaybettiriyor. bu nedenle bu konuda da titiz davranmak gerek. yaşayacağınız en güzel arkadaşlıklar, en güzel anılar muhtemelen bu dönemde gerçekleşecek. sosyalleşmenizi, size ne kadar çok olanak sağladığını düşündüğünüz üniversiteleri göz önünde bulundurun. ne gibi yurtdışı bağlantıları var? ne gibi sosyal klüpler var? mesleki anlamda ne gibi imkanlar sağlıyor? staj programları nasıl? değerli akademisyenleri olması ise apayrı ve ayrıca önemli bir konu: sizin vizyonunuzu geliştirecek en önemli etkenlerden biri. sizi en çok sosyalleştirecek üniversite muhtemelen hakkınızda en hayırlısı olur :)

    bu güzel şeyleri göz önünde bulundurduğunuz takdirde önünüzde yer alan güzel yolun tadını çıkarın :)

  • başlarda benim de içinde bulunduğum sınıflandırma.

    sonra dayım rica etti onun için de vücut geliştirdim.

  • dinlediğinizde katıla katıla gülmenize* sebep olan fıkralardır. örnek vermek gerekirse:

    isa mesih, bir gün çölde gezinirken, ağlayan bir ihtyar görmüş ve yanına yaklaşıp, derdini sormuş. ihtiyar:
    - kaybolan oğlumu arıyorum ama artık umudu kesmek üzereyim..
    deyince isa mesih yaşlı adama acımış ve:
    - oğlunu beraber arayalım..
    demiş. ve sonra sormuş:
    - peki, oğlunu tanıyacağımız bir işaret, bir iz var mı? mesela doğum lekesi filan...
    ihtiyar:
    -evet, oğlumun ellerinde ve ayaklarında çiviler vardı...
    isa mesih'in gözleri dolmuş ve haykırmış:
    -baba!!!
    ihtiyar da haykırmış:
    -pinokyo!!!

  • kendisiyle bolca vakit geçirmişliğim, sokak arasında top oynamışlığım bile var. başlığı görünce o günler geldi aklıma, gerçekten çok şanslıymışım. (bkz: super baba) dizisi semtimizde, bazı sahneleri ise evimizde çekiliyordu. dizinin bütün kadrosu, kamera arkası arkadaşımız olmuştu... bu güzel insanlarla bir kare bile fotoğrafımın olmayışı içimi çok burkuyor. o zamanlar en teknolojik aletim tetristi.

  • neden bu kadar eleştiriliyor anlamadım.
    babam 18, annem 17 yaşında imiş evlendiklerinde.
    erken evlenmenin en güzel kısmının çocuk sahibi olmak olduğunu düşünüyorum erkenden. evet geri kafalı deyin ne derseniz deyin ama düşünüyorum şimdi.

    bizi tanımayanlar hiçbir zaman inanmıyorlar baba oğul olduğumuza. bir de ben sakal bırakıyorum, iyice yaşıt gibi duruyoruz.
    mahallede halı saha maçı yaptığımızda defansa da dikiyoruz babamı. yani ben oğlumla halı saha maçı yapmayı çok çok isterim. hangimiz istemeyiz?

    evet çok sıkıntılı günler de yaşadık ben çocukken. yani düşünün ben ilkokula başladığımda babam 25 yaşında falandı!
    lâkin bunların yaş ile ilgili olduğunu sanmıyorum!

    sevgi ve saygı!

    babam, annemin başında yıllarca ağladı hastalık yılları geçene dek. görüyordum.
    şimdi de arada bir tartışıyorlar tabii. ama ne bileyim çocuk kavgası gibi geliyor lan bana*

    " valla çekeceğim kulaklarınızı! " diyorum hatta.

    yani hayata bu kadar negatif bakmayın arkadaşlar. bu hayatta iyi örnekler de var.

    bir evde olması gereken ilk şey huzurdur. gerisi hikâye.

    dipçe: kırıcı bir mesaj aldım! yumuşatarak söylemem gerekirse " evlenmişler de ne olmuş? neden okumamışlar! "

    arkadaşlar, buradan nasıl görülüyor bilmiyorum ama herkesin şartları aynı değil. önceden de değildi. babam, babasının yani dedemin cenazesine gidememiş bir insan askerde iken. bu yüzden içinde iki acı vardır:

    baba hasreti ve okuyamamak!

    yoksulluktan okuyamamış köy yerinde ne annem ne babam. fakat bu adam sırf bana yeni önlük alabilmek için hamallık yapmış bir adam. o yüzden laf ettirmem.
    okuyamadılar belki fakat beni öğretmen yapan ikisidir. siz dilediğiniz kadar bu hayattan nefret edin ve etrafınıza da bu nefreti kusun. bu hayatta iyi şeyler her daim olacaktır.
    ikisine de minnettarım.